IMGr

117

w poszukiwaniu papierowego jednorożca

117

w poszukiwaniu papierowego jednorożca

To, co stworzyli to Dawson's Desktop - Pulpit Dawsona, strona internetowa, prezentująca pliki z komputera Dawsona Creeka (1998 r.), tytułowego bohatera serii. Strona ta pozwalała odwiedzającym na czytanie jego maili wysłanych do innych postaci, zaglądanie do dziennika, prac semestralnych, szkiców scenariuszy, a najbardziej wścibskim - nawet na przekopywanie plików z kosza. Stronę aktualizowano codziennie, uzupełniając luki pomiędzy wyemitowanymi odcinkami.

W momencie szczytowej popularności strona przyciągała 25 milionów odwiedzających tygodniowo.

Jak wyjaśnia Pike:„Uważaliśmy nasze odcinki za siedmiodniowy wątek, zaczynający się minutę po zakończeniu programu [...] Oczywiście show kończył się na akcji trzymającej w napięciu, a my ją rozbudowywaliśmy, radziliśmy sobie z nią, skupialiśmy się na elementach, o których fani mogli potem dyskutować, dzwoniąc do siebie. Chcieliśmy ujarzmić tę energię zaraz po programie, by dała nam napęd na resztę tygodnia. O 21:01 pojawiał się mail lub wiadomość z komunikatora. Wszystko wyglądało jak prawdziwy pulpit. Maile pojawiały się o dokładnie określonych godzinach. W środku tygodnia mieliśmy już rozbudowaną historię, która rozwijała się przez cały sezon. Zamieszczaliśmy też pewne wątki wyłącznie w sieci, co dodawało nam wiarygodności. Dawson to nastolatek, na pewno odwiedzałby

coraz bardziej zwracają więc uwagę na upadek narracji. Powinniśmy jednak patrzeć na takie stwierdzenia z nieufnością, bo trudno sobie yobrazić, że publiczność faktycznie straciła zainteresowanie opowieściami. Opowiadania co podstawowa część każdej kultury, główny schemat, według którego systematyzujemy, podzielamy i nadajemy znaczenia wspólnym doświadczeniom. Jesteśmy obecnie świadkami tworzenia się nowych form opowiadania, powstających dzięki poszerzaniu możliwości narracyjnych, nie podążają one już utartą drogą „początek, środek, koniec”. „Entertainment Weekly” ogłosił 1999 rok, kiedy do kin weszły Matrix, Podziemny krąg, Blair Witek Project, Być jak John Malkovich, Biegnij Lola, biegnij, American Beauty i Szósty zmysł, rokiem, który odmienił kinematografię. Kinomani wychowani na nieli-nearnych formach medialnych, jak gry wideo, oczekiwali zupełnie nowych form rozrywki⁴². Jeśli ocenimy te filmy według starych kryteriów, mogą się nam wydać bardziej poszatko-wane, ale te fragmenty istnieją po to, by widz mógł je złożyć w całość w swoim czasie i na swój sposób. Jak zauważa Murray, takie filmy potrafią przyciągnąć trzy różne rodzaje odbiorców: „aktywnie zaangażowanych widzów czasu rzeczywistego, którzy muszą znaleźć suspens i satysfakcję w każdym epizodzie; bardziej refleksyjnych widzów »długodystansowych«, poszukujących spójnych wątków w opowieści jako całości [...] widzów »nawigacyjnych«, czerpiących przyjemność ze śledzenia połączeń pomiędzy różnymi częściami tej samej historii i z różnych możliwych układów tych części”⁴'.

Opowiadanie transmedialne nie jest czymś całkowicie nowym, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę jego innowacyjność i eksperymenty. Weźmy na przykład historię Jezusa opowiadaną w średniowieczu. Jeśli ktoś nie był osobą piśmienną, Jezus nie był dla niego bohaterem z książki, ale postacią, którą spotykał na wielu

^s: Jeff Gordinicr, 1999: lin■ Year Chat Changrd the Movies, „Fntercainmem Weekly”, 10 października 2004. http:// \v\vw.e\v.com/c\v/report/0.6115.271806_7_0_.00.html ^j; J. Murray, op. cit., s. 257