Przyłączając sit; do tej strukturalnej orientacji w definiowaniu postaw w studium tym chciałbym posługiwać sit; następującą definicją postawy:
Postawą pewnego człowieka wobec pewnego przedmiotu jest ogól względnie trwałych, dyspozycji do oceniania tego przedmiotu i emocjonalnego nań reagowania oraz ewentualnie towarzyszących tym emocjonalno-oceniającym dyspozycjom względnie trwałych przekonań o naturze i własnościach tego przedmiotu i względnie trwałych dyspozycji do zachowania się wobec tego przedmiotu.
W proponowanym tu, zgodnym z większością sposobów rozumienia znaczenia tego terminu, postawa jest zawsze postawą wobec czegoś, jest więc odniesiona subiektywnie do pewnego przedmiotu. Przedmiotem postawy może być pewien jednostkowy obiekt materialny czy pewien konkretny, jednostkowy człowiek, np. ojciec czy ulubiona zabawka. Może w grę wchodzić postawa wobec pewnej klasy przedmiotów — historycznie czy uniwersalnie pojmowanej. Jako przykład postawy wobec pewnej historycznie określonej kategorii „przedmiotów” możemy podać np. stosunek pewnego Polaka do ogółu Niemców w czasie II wojny światowej; jako przykład drugiej — stosunek pewnego Hindusa do krów. Przedmiotem postawy mogą być pewne zdarzenia, np. ostatnia wojna światowa, czy pewne sytuacje, np. pozycja społeczna, jaką człowiek zajmuje. Mogą to być również, rzecz jasna, całe klasy takich sytuacji — wojny w ogóle lub też ogół sytuacji polegających na tym, iż pewni ludzie znajdują się w sytuacji społecznie upośledzonej.
Przedmiotem postawy mogą być też sytuacje nieistniejące, tj. takie, których nazwy oznaczają klasy puste. Ogół ludzi ma negatywną postawę wobec zjawiska określanego terminem „termo-nuklearna zagłada świata”, choć (jak dotąd) termin ten nie ma żadnych desygnatów. Postawami wobec „przedmiotów” (jak dotąd) nie istniejących są zawsze postawy wobec przyszłości.
O istnieniu i zakresie przedmiotowego odniesienia pewnej postawy przesądza przede wszystkim to, jak szeroko określona kategoria „przedmiotów” bywa przez pewnego człowieka postrzegana,