IMGx

znawca dokonuje tego wszystkiego posługując się własnymi ustami i zgiętą dłonią. Niektóre zwierzęta łatwo można przechytrzyć, inne w ogóle nie dadzą się nabrać. Kto zamierza przez dłuższy czas żyć wśród natury, a zwłaszcza wyżyć jedynie z polowania, powinien przedtem brać lekcje u mistrzów naśladownictwa, imitujących głosy dzikich zwierząt. Na pewno się to opłaci, a zarazem trudno sobie wyobrazić bardziej podniecający sposób polowania, niż wabienie za pomocą naśladowania zwierzęcego zewu. Ten, kto dysponuje wyłącznie jakąś prymitywną bronią, powinien dokonać próby zwabienia zwierzęcia na odległość rzutu oszczepem.

Osobliwą metodę stosują samce łosi, żeby się jak najlepiej zaprezentować w czasie rui. Na wybranym miejscu wybijają przednimi kopytami płytki dół, w którym deponują swoje bobki, a następnie je moczą. Potem rozdeptują to wszystko na obrzydliwą papkę, której przenikliwa woń rozprzestrzenia się w okolicy. Wprost nie chce się wierzyć, że jest to zaproszenie na randkę. Toteż gdy myśliwy urządzi zasiadkę w pobliżu takiego „wabiącego” dołka, może mu się nadarzyć znakomita okazja. Łoś wróci prędzej czy później, żeby kontynuować dzieło lub powitać samicę na miejscu spotkania.

Nie wierzyłem własnym oczom, gdy polujący w lasach norweskiego Trondelag mój przyjaciel Jaumo umoczył w takim „wabiącym dołku” obydwa końce wełnianego szala i założył go sobie na szyję. Namawiał do tego także i mnie. Nie miałem jednak ochoty.

To, co zrobił Jaumo i do czego chciał mnie przekonać, było tylko odmianą kamuflażu, prastarym podstępem łowieckich ludów, mającym na celu upodobnienie własnej woni do woni zwierząt.

Maskowanie się za pomocą świeżych bobków jest dla białych myśliwych odrażające, a przecież bywa to jedyny sposób, żeby podejść z wiatrem bezpośrednio do zwierząt. Dlatego w naglącej potrzebie nie wolno odmawiać „maskowania się za pomocą smrodu” zwłaszcza wtedy, gdy trzeba się posługiwać prymitywną bronią.

Ten, kto wędruje wśród dzikiej okolicy, nie może poświęcić całego czasu wyłącznie polowaniu. Chce iść dalej, dążąc do jakiegoś określonego celu i przeważnie się porusza. Musi się więc starać o zdobywanie łupu po drodze. Nie może jednak nieustannie maszerować pod wiatr, toteż jego woń niejednokrotnie wyprzedza go o wiele mil.

W takich razach nie wolno mu iść prosto przed siebie, musi się posuwać zakosami. Wprawdzie cel wędrówki będzie ten sam, ale dojdzie do niego drogą okrężną, zbaczając z linii wiatru raz na lewo, raz na prawo. Jeżeli widnieją przesmyki i tropy pozwalające przypuszczać, że chadza tędy zwierzę i to pod wiatr względem myśliwego, musi się zatrzymać w odległości co najmniej stu metrów od przesmyku i przekroczyć go kilkakrotnie tam i z powrotem, tak żeby tropy po obu stronach znajdowały się w tej samej od-

I< r.luści. Poza tym wędrowiec winien wejść na pobliskie wzniesienie, żeby mieć dobry punkt obserwacyjny.

(idy wreszcie zobaczy w oddali zbliżające się z wiatrem stado, musi zająć pozycję w bok od biegnących zwierząt, lecz w takiej odległości, która pozwoli na pewny strzał. Tam, według wszelkiego prawdopodobieństwa, żadne /«• zwierząt nie zwietrzy go, nie wypatrzy ani nie dosłyszy.

Niektóre zwierzęta, na przykład łosie, dzikie owce i różne inne mają zwy-i /aj zataczać łuk przed poobiednią drzemką. Zawracają i przez chwilę idą obok pozostawionych własnych tropów, zanim się położą w bezpiecznej kry-lówce. Mogą stamtąd obserwować, czy nie tropi ich wróg. Wtedy, ma się nizumieć, polującemu z podchodu myśliwemu nie może się powieść. Pod ivm względem żadne inne stworzenie nie jest tak wyrafinowane jak afrykański dziki bawół, którego wielu znawców w ogóle uważa za najbardziej nie-l>i /pieczne zwierzę. Kiedy bawół zorientuje się, że jest tropiony, zatacza wielki łuk powracając na własne tropy i sam napada na prześladowcę. Pod-i /as gdy cała uwaga tropiciela koncentruje się na tym, co się dzieje z przodu, mii sam znienacka zostaje napadnięty z tyłu. W ten sposób zginęło wielu i to nawet doświadczonych myśliwych.

Działo się to na skraju Wingfoot, rozległej plantacji kauczuku Goodyear (ompany na Sumatrze, gdzie byliśmy świadkami, jak tygrys nadepnął na pust broni i wpakował sobie w czaszkę porcję ołowiu.

Dlaczego administracja nie mogła się inaczej uporać z coraz to bardziej rozzuchwalonymi tygrysami stanie się jasne, gdy się zrozumie stosunki panujące wówczas u bogatego Achmeda Sukarno. Z wyjątkiem nielicznych, ilo których przez kilka miesięcy powinno się zaliczyć także i mnie, istniał ■ Ilu białych surowy zakaz posiadania broni palnej, a nawet obawa, że i tubylcy mogliby jej użyć do wywołania zamieszek i zorganizowania band rabunkowych. Na skutek tego tygrysy rozmnożyły się w zastraszający sposób. Ci władcy dżungli stali się tak pewni siebie, że po nocach przychodzili do wsi, zchy porywać świnie, kozy i kury, mimo że obory wznoszone były na palach ukręconych drutem kolczastym. Nie dość na tym, pojawił się jeden z owych przerażających man-eater ¹, którego ofiarą padło w ciągu pięciu miesięcy nie mniej niż jedenastu ludzi.

W obliczu ustawicznej groźby, wśród zatrudnionych na plantacji tysiąca dwustu robotników doszło do poważnych rozruchów i policja musiała w końcu udzielić przedsiębiorcy zezwolenia na posiadanie jednej sztuki broni palnej. Nie dostał jej żaden z białych dyrektorów, tylko Chińczyk kim Hong, który za czasów kolonializmu pracował na plantacji jako zawodowy łowca tygrysów. Gdy wreszcie po wielomiesięcznym załatwianiu for-

157

1

Ludojad (tłum.)