jpg040(1)

39

a następnie wrastanie wewnętrznych ścian komórki ku środkowi aż do całkowitego zamknięcia. Powstają w ten sposób dwie komórki siostrzane. Podobnie powstają wielokomórkowe plechy nitkowate, z tym że wrastające ściany poprzeczne nie dzielą komórki do końca. Utrzymuje się kontakt całości cyto-plazmy, a wciąż nowe dzielące septy powiększają liczbę komórek jednej plechy. Zmiana płaszczyzny podziału komórki prowadzi do tworzenia się właściwych rozgałęzień nici.

Spolaryzowane jednokomórkowe plechy (Chamaesiphon) odcinają od szczytu wielokrotnie pochodne komórki, które odpowiadają konidiom, ale nie, jak podają niektóre podręczniki, zarodnikom.

Wielokomórkowe, nitkowate sinice zdobyły zdolność pomnażania się przez fragmentację plech. Odbywa się to w sposób genetycznie utrwalony i polega na odcinaniu fragmentów nici w miejscach specjalnych, zamierających komórek nekroidalnych. Powstałe fragmenty noszą nazwę hormogoniów, które niekiedy, dzięki pogrubionym ścianom komórek oraz zagęszczeniu substancji pokarmowych w cytoplazmie, przyjmują cechy przetrwalników i noszą nazwę hormocyst (rys. 19).

Rys. 19. Sposoby reprodukcji sinic: a — hormogonia; b — hormocysty; c — cysta (artrospora); d — konidia (?); e — konidia; f — endospory (a, b, c, wg Starmacha, 1966, d, e, f—wg Oleksowicza, 1978)

qJbu(^A

Powszechną formą przetrwalnikową są tak zwane artrospory,⁴''które powstają z jednej lub nawet z kilku zlewających się komórek. Charakteryzują się one szczególnie grubą ścianą i zagęszczoną plazmą. Te swoiste diaspory — hormocysty i artrospory — są główną podstawą szerokiej propagacji sinic w przyrodzie. Zlewanie się plazmy kilku komórek w jedną artrosporę rodzi