Kolendowicz0

obciążeń (rys. 3-85) i przy minimalnej grubości mogą przekrywać bardzo duże rozpiętości bez wewnętrznych podpór pośrednich. Czysty stan błonowy może być zakłócony przez odkształcenia powłoki, nierównomierność obciążenia i przez połączenie ze sztywnymi elementami na brzegach. W takich przypadkach występuje również zginanie, które ma jednak wpływ drugorzędny i może być przeważnie pominięte.

■ Poniżej omówimy niektóre z ważniejszych powłok stosowanych w konstrukcjach i odgrywających ważną rolę w architektonicznym kształtowaniu przestrzeni.

Powłoka walcowa jest powłoką rozwijałną, zakrzywioną pojedynczo, a jej powierzchnię można otrzymać zakrzywiając płaszczyznę.

■    Powłoka przedstawiona na rys. 3-86, podparta na krawędzi podłużnej, zwana także sklepieniem walcowym, pracuje podobnie jak łuk. Można ją traktować jako złożoną z szeregu łuków ustawionych obok siebie. Podobnie jak łuk jest ściskana (rys. 3-86a) i na podporach wywołuje rozpór (rys. 3-86b). Najkorzystniejszą statycznie krzywą tej powłoki jest krzywa łańcuchowa lub parabola. Powłoki walcowe tego rodzaju mogą się przenikać i tworzyć interesujące systemy o dużych rozpiętościach (rys. 3-87).

■    Przedstawiona na rys. 3-88 powłoka walcowa oparta na przeponach wzdłuż krawędzi krzywych pracuje podobnie jak tarczownica i jest, w tym przykładzie, w sferze górnej ściskana, a w sferze dolnej rozciągana. Przepony mogą być pełne lub ażurowe. Na rysunku 3-89 pokazano powłokę walcową ciągłą z obustronnymi wspornikami. Zakrzywienie tych