Kolendowicz!9

■    W wyniku rozwiązania w ten sposób np. belki pokazanej na rys. 1 l-56a otrzymalibyśmy wykres momentów zginających przedstawiony na rys. 1 l-56b. Momenty zginające M_B i M_c występujące w przekrojach nad podporami nazywamy momentami podporowymi. Moment zginający M_A równy jest momentowi utwierdzenia. Belka ta jest trzykrotnie statycznie niewyznaczalna. Jeśli jako niewiadome nadliczbowe obierzemy moment utwierdzenia M _A oraz momenty podporowe M_B i M_c, to rozwiązanie tej belki można uzyskać w sposób podobny do opisanego w p. 11.6. Należy mianowicie podzielić belkę ciągłą na belki wolno podparte i wyznaczyć dla nich momenty zginające (rys. 1 l-56c i d). Następnie należy te same belki wolno podparte obciążyć niewiadomymi momentami M_A, M_B i M_c i wyznaczyć również momenty zginające (rys. 1 l-56e i 0- Suma obu wykresów momentów zginających (rys. 1 l-56d i 0 daje ostateczny wykres momentów, pokazany na rys. ll-56g, który po odniesieniu do prostej poziomej przedstawiono na rys. ll-56b.

■    Wyznaczenie momentów zginających dla belek wolno podpartych jest proste. Problem polega obecnie na wyznaczeniu momentu utwierdzenia i momentów podporowych. Istnieje kilka metod pozwalających na znalezienie tych momentów. W dalszym ciągu przedstawimy jedną z nich, prowadzącą stosunkowo prosto i szybko do wyników, mianowicie metodę Crossa, zwaną także metodą iteracyjną lub metodą kolejnych przybliżeń. Opracował ją Amerykanin Hardy Cross w 1932 r.

f)

Rys. 11-56

219

9)