Obraz8 5

Rys. 3-3. Rzutowanie prostokątne wg metody trzeciego kąta (wg PN-EN ISO 5456-2:2002): a) kierunki obserwacji a+f i płaszczyzna rzutu głównego, b) zasada rzutowania i sposób rozwijania rzutni, c) rozmieszczenie rzutów na rysunku

ł^b

	d h	B E
				1
te D		C	F [

Rys. 3-4. Rzutowanie identyfikowane strzałkami (wg PN-EN ISO 5456-2: :2002)

Do jednoznacznego odwzorowania bryły przedstawionej na rysunkach 3-2 i 3-4 potrzeba sześciu rzutów, jednak często nie wszystkie są konieczne. Należy rysować jedynie rzuty niezbędne do przedstawienia przedmiotu bez niepotrzebnego powtarzania informacji. Na rysunku 3-5 przedstawiono rysunki elementów budowlanych, które zostały przedstawione na trzech rzutach - widok z przodu, z góry i z boku. Ewentualne zamieszczenie pozostałych rzutów nie wniosłoby żadnych nowych informacji o obiekcie.

3.3. Przekroje i rozwinięcia brył

3.3.1. Przekroje

W dokumentacji technicznej, zwłaszcza w dokumentacji budowlanej, rzuty prostokątne obiektu nie są wystarczającym źródłem informacji, nie można z nich bowiem odczytać, co znajduje się wewnątrz obiektu ani z jakich materiałów jest on wykonany. Właśnie dlatego rzutom towarzyszą przekroje. Przekrój powstaje w wyniku przecięcia obiektu płaszczyzną wyobrażalną (płaszczyzną przekroju) i zrzutowanie widocznego w takiej sytuacji wnętrza obiektu na płaszczyznę poziomą (zgodnie z zasadami rzutowania prostokątnego). Płaszczyzna przekroju powinna być ustawiona w miarę możliwości prostopadle lub równolegle do głównych elementów obiektu. Przekrój może być pionowy lub

i