Obraz6

2)Tendencja do przechodzenia różnic ilościowych w jakościowe spowodowała:

a)    przejście rdzennego u ^ y; (*sun~ ± *syn~; por. § 20.6),

b) ^przejście u ^ b w M, B i N (M-B *sunu- ^ sym>, N *sunumi ^ symmi; por. § 20.5),

c)    przejście i ^ a w końcówce N (*sunumi ^ *sym?mb; por. § 20.1).

Po dokonaniu przedstawionych zmian doszło do dalszego przekształcenia odmiany:

Stan	wyjściowy	Stan późniejszy	Stan końcowy
M	sun-u-s	sun-u-0	syn-ij
D	sun-ou-s	sun-u-0	syn-u
C	sun-eu-ai	sun-ov-i	syn-ovi
B	sun-u-m	sun-u-0	syn-t
N	sun-ii-mi	sun-ii-mi	syn-jbmt.
Ms	sun-ou-0	sun-u-0	syn-u
W	sun-ou-0	sun-u-0	syn-u

W ten sposób wykształcił się w języku prasłowiańskim zupełnie nowy układ. We wszystkich przypadkach doszło bowiem do perintegracji czyli wtórnego podziału na temat syn- i końcówki -b, -u, -ovi, -bmb a ponadto w C i N nastąpiła tzw. absorpcja morfologiczna, polegająca w tym wypadku na wchłonięciu przez końcówki części tematu (w C dawnego przyrostka tematycznego -ew-, w N dawnego przyrostka tematycznego -u-). Powstał nowy paradygmat, w którym temat kończył się na spółgłoskę (syn-), a nie - jak dawniej - na samogłoskowy przyrostek tematyczny (-u-, -ou- itd.). Nowe końcówki w tej odmianie wykształciły się:

1)    z dawnego przyrostka tematycznego (w M-B -b ^ -u- , w D-Ms -W -u ^ -ou-),

2)    z dawnego przyrostkajpołączonego z dawną końcówką (w C -ovi ^ -eu-ai, w N -bmb ^ -u-mi).

Podobne zmiany dokonały się również we wszystkich innych typach deklinacyjnych, ale w dalszym ciągu zostały zachowane odziedziczone z języka praindoeuropejskiego deki inacj e dawnych (tj. nie prasłowiańskich, lecz praindoeuropejskich) tematów na -6- //-jo-, -a-//-ja-,-u-, -i- oraz spółgłoskowych.

78