Obraz4

b)    po cichu, po polsku, po prostu. Są to dawne formy C Lp. r.m.n.:

M Lp. r.m., n. prost(o), polsk(o)

D Lp. r.m., n. prost-a, polsk-a C Lp. r.m., n. (po) prost-u, (po) polsk-u

c)    dobrze, naprędce, wcale, wkrótce, źle. Są to dawne Ms Lp.:

M	dóbr	cał	zeł
D	dobr-a	cał-a	zł-a
Ms	(w) dobrz-e	’ (w) cal-e	(o) źl-e

5)    Nazwy miejscowe na -ów, -owa, -owo, -in, -yn, -ina, -ino, -sk, np.: Jędrzejów, Kraków, Opatów, Częstochowa, Adamowo, Wejherowo, Konin, Tyczyn, Byczyna, Brzesko. Z pochodzenia są to mianowniki odmiany rzeczownikowej przymiotników dzierżawczych: gród Kraka = Kraków gród, wieś Częstocha = Częstochowa wieś

6)    Nazwy kobiet utworzone od nazwisk łub tytułów mężów za pomocą przyrostka -ina //-yna, np.: starościna, wojewodzina, Sapieżyna itp. Z pochodzenia są to przymiotniki dzierżawcze r.ż.:

starosta -> r.m. starościn syn

r.ż. starościna żona

Sapieha -> r.m. Sapieżyn las

Sapieżyna niewiasta

jak: mamin synek, mamina chustka.

Literatura:

1. KIGr: Cz. Fleksja, § 65.

2.    Kur: Cz. III, Rozdz. I, § 18.

3.    Rosp: Cz. III, § 40.

4.    Wiecz: § 92, 93.

§ 146. Odmiana zaimkowa przymiotników.

1) Stan wyjściowy

Odmiana zaimkowa przymiotników powstawała przez dodanie formy zaimka anaforycznegojbjaje do odpowiednich form rzeczownikowej odmiany przymiotnika, np.: M Lp. r.m. dobrb +jb, r.ż. dobra + ja, r.n. dobro + je. Każda z obu części tak utworzonego przymiotnika zachowywała sobie właściwą odmianę: część pierwsza odmieniała się jak rzeczownik dawnych tematów na -6- //-jo-, -a- //-ja- , część druga - jak zaimek jb, ja, je, np.: M Lp. r.m. dobrb + jb, r.ż. dobra-ja, r.n. dobro-je, D l.p. r.m., n. dobra-jego, r.ż. dobry-jeje itd.

Jednak z biegiem czasu doszło tu do licznych uproszczeń, które doprowadziły do tego, że w okresie późnoprasłowiańskim odmiana zaimkowa przymiotników wyglądała następująco:

126