Obraz1

W—» n,_teu

jasności

e się na

że Udania po;,/;'" •;^k,UL" « Wel“ Czyn, tak. gdyż

^glej’ "^roai,4 Się od Siebie tik jJ T^Y' ‘‘ ^blstory^ka ‘ filozofa z dru---    ^{ak Jak ,,,eb0} czyste od zachmurzonego”.

Obsprawią, ■    czysic i

^    5 droga do Ł

Zaawansowaną formą egzegezy jest p_r/v

- np. taka jak udramatyzowana historia o ojcu ’ [^,0"^ie^ |j.    iN^^ienf S^chodnicj estetyki litćra_Ckierz>wia^Śfę^W,lejj^{cm Bib}»'».

córki; przywołaliśmy ją (rozdz 9) jako eg_ZeEe ’ 7* n,i_a, X . ra* _shlży do atefmiowania poetycko** _PTOz mu 85 (84). 10. Jak w każdej egzegezie, i tutaj ^do '^ver_seill    ^_nych (filostoł^ i histona). < ., mc wy_p<)wja(la * . ^e"^lc od

za zadanie uczytelnienie miejsca biblijnego „_r‘ ._k^3,ck    ",!•» **£. panującej poetyk' ^s/koln'^;.i¹ > Peanie na źródła patry^""

apokryficzną zaliczać do tej samej grupy. Temat _nsv , ^{a l}*ór_c/° todę alegorii rozbudowanej do rozmiarów romansu* °^hołłlSłchii /°^k w europejskim średniowieczu, stosowano i _u p_nj_sc ^°br/_e nowożytności, CO pokazał w swoich pracach l_u ^ 5^S/C/C u Z*

I988b).    ^{tck S}°Msk,₍,g

J/j żc -

rzach stosuje metodę patrystycznej egzegezy; zaczyna _od treści dosłownej swojego wiersza, a potem oferuje j_eeo

słowa^P02,°mów zn_ac I ffiłaje * nawet zauważyć pewne zaostrzenie kursu; o nei alesonezy (.slnwsJ.T^    średni i to (mowa koronacyjna, odkryć,e prawdy wiersza mogło być

JS p®z czytelń,ka. Bucoluum carmen stale opatrywane jest tdczeniem Petrarki. ze czytelnik sam me może tekstu rozszyfm-tać(Krautter 1983. s. 133).

Również na płaszczyźnie czysto tekstowej Pismo św., a zwłasz-_;B Chrystusowe przypowieści, będące formą obrazowego wykładu starzonego zwykle z nauczycielskim wytłumaczeniem, natmmiia

Słowa pisma, wiedzieć należy, duj., _s,_v „    ..

¹ odpowiednio muszą być imerpretowane Ceruje ,es, d„'"^,*^c"^cn,ach j W,ecej mz lnem. Drugie jest alegoryczne, ukrywa J _p,_k'^0Wnt‘ ^które

baim i jest prawdą ukrytą pod przyjemnym klamsiwon ^ lj.^szczżkicin potą^. ¹ * Chrystusowo ......—    ou,azowego wykładu

moralne, kiomgo czytelnicy jak najpilniej dochodzą n ,, ' ^r/cc,c    w : połączonego zwykle z nauczy c iclskim wytłumaczeniem, patronują

(-.K^e jes, anagog.ezne. _czv„ _w    ^ .^popularniejszej formie sredmow,eczncj narracji umoralniająeei

wykładam jes, w sensie duchowym _l(Jn" “T    ^ i

średniowieczna 1988, s. 253).    ’ ^{pr cł u} Tatarkiewicz Esi^l i

ąierspe|(iy_w .a •    ” ⁽>sKarzyciei) służył raczej budowaniu

•iabcl__Cp.^y ,ⁿ‘^U/łc‘ ’ ustępował bowiem znacząco częściej niż ^utor ®^oskich wyroków, służący pobudzaniu strachu.

Wczesnochrześcijański schemat czterech n ... objawionego będący podstawowy,,, ncj alegorezy (Sarnowska-Temenusz 1985 _s v₍ ^sre(,nio\v_; , ‘ także do poezji:    ~ ' )> *>ant_e

stylu (claritnK    k ^u°Konujc pi

średniowieczna Poeiria^ota ^Petmk^ ^Wp,yvvowa Poe^a ^p,san,e "donnę”, czyli zanuenn w ^ ^sw,adomie decyduj ^.żezadaniapoL," ”^{kiUC/ W}    Czyn,

bardziej barrf».« • ■ ^lriu,,,ic'^s/a była droua d ^eJ’ wthnej jaśnieje) (Krauiier mxj, s. 131).

fu nawiązanie ^

d/S^tu j_ak₀ bofi^Stynal.^ktÓr3/.wyjaśniał trudne micjscj s. |32, p^/eg0 "Tsilku (Doctrin '^C^^losc- ®nuszającą człowieka ^2j' ^Petrar^ czyni z tZ 7 ^Chmtia"“ "■ IV7f; Krautter 198). 27£    ^ro&^ram twórczości poetyckiej.

peirarko jako ,stolę poczj, bukoheznej „_krcś|_a a„,_fc, ■ Stt czyli dwuznaczność , mejasnosc. a w swo.ch własnych ^;hW Ich stosuje metodę patrystycznej egzegezy; zaczyna

, • j«₍.lAłi/npi swnicpn wior^/n o ____ ^    .

^popularniejszej — --------^v'"^,vw,m uanacji umorainiającej

egzemplom Z kolei ich oddziaływanie na literaturę dokonywało •ięnajpierw za pośrednictwem łaciny w zbiorach i przytoczeniach, od XVI także w przekładach, w Polsce niezbyt licznych. Teresa Szostek (1997) tłumaczy skąpość rodzimej literatury tego rodzaju obfitością zachodnich wzorów. Jeśli zaś chodzi o treść, unikają pewnych tematów •p miłość dworska, wdzięki kobiety), gloryfikują uczucia międzypokoleniowe, zwłaszcza miłość między rodzicami a dziećmi.

Wypracowany w ciągu XIII w. kanon fabuł umoralniających ■ liubic ok. 10 tysięcy cgzemplów był niezwykle zróżnicowany teściowo, ideowo i strukturalnie. Również wielorakie były funkcje ;owiiyc typów postaci, np. diabła, który występuje mniej więcej komiic I!! ^CZęSC* ^e8^zemplów. Przebadawszy pod tym kątem duży WAlyczn^°^Wlef^C' ^°^^c‘^ec*¹ ^^roJ^cr (2003) ocenia, że w programie °ykusiciel ^aterails^*^eS° kaznodziejstwa diabeł (jako pokona-•perspektywy _n^°^y^wają^cy oskarżyciel) służył raczej budowaniu

277