Obraz"5

spotkania ze śmiercią drogą kontemplacyjną, ale , _wó°^Slą8a ^ się sygnały, że jest to tylko metafora fizycznego _ota J^CZas Poj^J Wizjonerzy tracą przytomność, zapadają w letary' _n '^{J S|ę 0} ^ muszą długo wracać do zdrowia tak jest w lacićskim⁰^'* l inter mottem et magistrum Poły car pum. W polskiej ro ^Co,,°9^ Polikarp pada na ziemię na widok Śmierci bardzo toT*'² ne zastosowanie chwytu metafory, odwracającej porządł¹*"' w którym najpierw trzeba zachorować, aby spotkać śni • ⁿ-^atUlal,|>-tego eksperymentu jest danie człowiekow i szansy po"^' ^Cclci» gotowania się. którego zaniedbał. W kategoriach po/n^"⁷’ ^p^ⁱ to przekaz na płaszczyźnie egzystencjalnej. Coś _z — próbnego spotkania ze śmiercią i przystąpienia do rzc-pożegnania duszy i ciała, jest może i w fakcie, że Roznio^'⁹*® Polikarpa rękopis nazywa De Monę prologus, co dalo°as wysunięcia hipotezy, iż wyraża to autorski zamysł, aby ⁴¹ poprzedzała jakąś większą całość, do której weszlaby Skarga

Doświadczenie śmierci znajduje literackie zastosowanie m w Historii Euraliusza i Lukrecji, w funkcji porównania do mmc cierpień, zwłaszcza rozłąki kochanków, i odwrotnie —co jest cieC we. a całkiem rozsądne, bo posługuje się uczuciem znanym, aby dj. poznać nieznane:

Jeśli nie wie. jakową kto ma z umarłego

Człeka żałość, z tych [dwojgaJ było patrzeć na którego,

(idy się od swej miłości szczerej rozłączali.

Większą tam w ten czas żałość v\ sobie uznawali.

Żalci to jest poględać na człeka zmarłego.

Gdy go gubi przez srogą śmierć sobie chętnego.

Lecz ciało, które ducha w sobie już nie czuje.

Tak. jako ja frasunku mego. nie żałuje

Relatywizacja horroru śmierci wsparta jest trzeźwą oceną ych fizjologicznych. Na tej samej podstawie narrator docenia dotkliwość bólu miłosnej rozłąki:

Ale gdy dwoje ludzi spojone w miłości Jednako używają jako i w radości, yni bar/iej przytrudniejszym bywa rozłączane

. . spolnej miłości stają sic związane, u./ t> I^ między nimi jedna dusza była,

Która ich obu w takiej miłości żywiła, jako Arystophanus tak zawsze wyznawa,

/c tylko jednę duszę do dwu ciał przydawa Wlaszcza którzy się z sobą społecznic miłują \V takich ludziach dusze sie już nie odstępują, (w. 2807)

Ostatnie dwa wersy jawnie głoszą, że nierozerwalna więź dwu _JaSZ pic jest jakimś platońskim i platonicznym cudem, ale powstaje skutek obcowania seksualnego („społecznego miłowania”).

W podobnym cełu. poznania śmierci, autorzy przetwarzają inne dostępne człowiekowi doznania czysto emocjonalne, pozbawione funkcji umoraImającej. Wymieńmy tu wątek groźnego omdlenia, lub śmierci mniemanej. W pierwszym przypadku ukochana mdleje tv ramionach kochanka, który się jej nic może docucić. w drugim — mąż żyje \s przekonaniu o śmierci żony, która jedynie popadła w letarg po porodzie. Radość ponownego spotkania zwiększa przez kontrast względną głębię poprzedniego smutku i wyraża instynktowne marzenie, aby każda strata tego rodzaju okazała się tylko złym snem. I ta emocja miała wartość poznawczą jako jedyna dostępna ludziom droga do odczucia, czym może być zmartwychwstanie.