opa1

Ktożkolwiok z wus jest, co poetą słynie. Komu udatny rym, jak zechce, płynie,

Kto piórem leje tak, że mu uczony Wiem. .snadno idzie i nieprzymuszony,

^D Zdrów niechaj pisze i wieniec laurowy Niech mn (pozwalam) koroną swej głowy; Jednak(że) przede niech wie, że tez i my Możom mieć miejsce między pisorymy.

Tegoć nie poranię, bym Helikonowę ^,u Wodę miał pijać albo Parnasów*;

Górę nawiedzał, gdzie kto przewieszkiwo.

Choć nic nie umie, snadż poetą bywa.

Nie znam się nawet i / tymi Muzami,

Które tych wszytkich czynią poetami,

¹³ Co ich wzywają; ja to mam za baśnie,

Uwaga. W pracach dotyczących Poety nowego szczegółowo zestawiano utwór Opalińskiego z Prologiem i I satyrą Persjussa. Najczęściej Jednak pokrewieństwu te nic mają charakteru zapożyczeń tekstowych, a jedynie odwołują się do afery treści i poglądów literackich. Podobne związki można dostrzec między Poetą nowym a Listem do Piroudu* Horacego Zarówno jedli idzie o traktat Horacego, jak i satyrą Perajusza. Opaliński w niektórych miejscach swego utworu daje swobodną i odległą purafrazą tekstów pisarzy rzymskich.

w. 1 co poetą słynie — co słynie jako poeta, w. fl -to 1/cllkonuu’ti teodu — woda ze żródłn wypływającego u stóp llelikonu i poświęconego muzom; Helikon — góry w Beócji. czczone w sturożytnoścl Jako siedziba muz. w. 10—11 Ptrnutiou-o póru — Parna*, łańcuch gOrskl w Grecji, poświęcony «zczc;:ólnie musom i Apotllnowl; dostuć tlą nu Parnus znaczy: stać się poetą.