opa1

Ktożkolwiek i. wus jest, co poetą słynie. Komu udatny rym, jak zechce, płynie,

Kto piórem leje tak. że mu uczony Wiersz jsnadno idzie i nieprzymuszony,

^D Zdrów niechaj pisze i wieniec laurowy Niech ma (pozwalam) koroną swej głowy; Jednak (że) przede niech wie, że tez i my Możcm mieć miejsce między pisorymy. Tegoć nie pomnJę, bym l-leiikonowę ^,u Wodę miał pijać albo Parnasowę Górę nawiedzał, gdzie kto przemieszkiwa, Choć nic nie umie, snadż poetą bywa.

Nie znam się nawet i z tymi Muzami, Które tych wsiytkich czynią poetami,

¹³ Co ich wzywają; ja to mam za baśnie,

Uwaga. W pracach dotyczących Poety nowego szczegółowo zestawiono utwór Opalińskiego z Prologiem i I satyrą Persjusźa. Najczęściej jednak pokrewieństwa te nie mają charakteru zapożyczeń tekstowych, a jedynie odwołują się do sfery treści i poglądów literackich. Podobne związki można dostrzec między Poetą nowym a Listem do Pżzonóu* Horacego Zarówno jeśli idzie o traktat Horacego. ;ak i satyrę Persjusza. Opaliński w niektórych miejscach SWOgO utworu daje swobodną i odległą purofrazę tekstów pisarzy rzymskich.

w. I co poetą słynie — co słynie jako poeta, w. 9 -10 Ueltkonoum u>odo — woda ze żródtn wypływającego u stóp ltclikonu i poświęconego muzom; Helikon — góry w Beocjl. czczone w olurożytnoścl Jako siedziba muz. w. 10—11 P«mosouvi póru — Parnas, łańcuch górski w Grecji, poświęcony szczególnie muzom I ApoUinowi; dostać się nu Parnas znaczy: stać oię poetą.