P1010252

Wczesne nowoan-gielskie ryty nagrobkowe

Były wbijane na pal podobnie jak mężczyźni, a jeszcze dodatkowo - odcinano im piersi i napełniano farszem z ich wnętrzności, następnie dawano do zjedzenia dzieciom zamordowanych kobiet. Na tym jednak nie koniec, bo dzieci po poczęstunku gotowano i rozrywano na części^{1 2 3}.

Legenda Draculi jako wampira powstała późno. Bulatović wręcz sądzi, iż „ma się wrażenie, że ludzkość nie może żyć bez wampira. Najlepiej więc znaleźć wampira mitycznego i związać mit z konkretną przestrzenią na mapie geograficznej”. To dążenie padło właśnie na Vlada Tepesa Draculę, który „był krwiopijcą, ale nie wampirem”⁴. Podobnego zdania jest Adrien Cremene. Twierdzi on, że Stoker inspirował się przede wszystkim legendami saskimi czy ogólniej -germańskimi, wrogo nastawionymi do Vlada IV. Porównanie opowieści germańskich, ruskich i rumuńskich dowodzi, że te pierwsze kładą podstawy pod czarną legendę i przedstawiają Ylada IV jako niesytego krwi potwora, natomiast inne źródła ukazują go jako władcę „może zbyt surowego, lecz zwalczającego złodziejstwo i kłamstwo, sprawiedliwego i zmagającego się heroicznie z pogańskimi przeciwnikami wiary chrześcijańskiej”⁵. Speq'aliści od „wampirologii” piszą często o świadomym gwałceniu przez Vlada IV tabu moralności i religii, o krwawej patologii seksualnej, o chorobliwej przyjemności sadycznej powstającej podczas patrzenia na płynącą krew. Villeneuve i Degaudenzi przypominają, że w oczach Sade’a krew uchodziła za najlepszy afrodyzjak⁶.

O podobnym lubowaniu się we krwi pisze się w biografiach marszałka Francji Gi]les^ła de Rais (1404-1440). Pochodził z jednej z najpotężniejszych rodzin ówczesnych, posiadał olbrzymi majątek, walczył u boku Joanny d’Arc.

1

świadczenie wyraża Cremene, który pisze wprost o zemście saskich kupców za ograniczenia handlu

2

wprowadzone przez Vlada IV, a następnie krwawe ich egzekwowanie (La mythologie..., s. 18-19).

3

Nie były to opowieści aż tak bardzo wyjątkowe. Janusz Tazbir pisze: „W relacjach z każdej większej rzezi odnajdujemy te same drastyczne motywy: odcinanie piersi kobietom, wyrywanie żywcem wnętrzności oraz płodów z łona ciężarnych matek, nadziewanie niemowląt na piki czy nawet pieczenie ich oraz zmuszanie rodziców do makabryczną konsumpcji. Część z tych zarzutów odpowiadała prawdzie [...]. Znaczną część opisów czerpano jednak od swych poprzedników” (Okrucieństwo w nowożytnej Europie, Warszawa 1993, s. 162). O szczególnym zamiłowaniu „Palownika” do okrucieństwa świadczyć miało to, że gdy przebywał w lochu w więzieniu „nie mógł obyć się bez stosowania tortur. Skoro nie mógł tego czynić ludziom, dręczył, wbijając na paliki złapane myszy i szczury” (I. Czamańska, Drdcida,.,, s. 106).

4

   M. Bulatović, Dracula..., s. 331-332.

5

   Por. A. Cremene, La mythologie..., s. 15-19. Autor powołuje się na źródłową książkę R. T. McNally

6

i R. Florescu, A la recherche de Dracula, Paris 1973.