P1010409

Przeznaczony on był wonczas dla mnie, Gdy Wenery świątynie tu stały,

Lecz ty słowo swe złamałaś kłamnie,

Bo cię obce, złe śluby spętały.

Żaden Bóg cię nie wysłucha, Prośbom matki nie da ucha,

Jeśli córkę pokrzywdzić by śmiały.

Z grobu wyszłam w podsłoneczne strony Szukać dobra swego, choć umarła,

Kochać męża, co już utracony,

Krew serdeczną wysysać mu z gardła.

A kiedy to się stanie,

Mus mnie dalej wygania,

By młódź cała ofiarą mą padła.

Piękny chłopcze, żyć nie będziesz dłużej. Zgaśniesz cicho — twe usta nie jękną. Rychły skon ci złoty łańcuch wróży I lok włosów ściętych moją ręką.

Spójrz na nie - o poranku Będziesz siwy, kochanku,

Lecz tam znowu odzyskasz ich piękno.

A ty spełnij obowiązek matki:

Stos żałobny przygotuj nam z drzewa, Otwórz wieko mej maleńkiej chatki,

Rzuć w płomienie kochanków. Tak trzeba. Gdy iskry fruną wokół,

Gdy się rozżarzy popiół,

Ulecimy w starych bogów nieba”.