pielegnowanie interpersonalne (7)

am. Lublin 1984 r. 15. Wojtyła K., Miłość i odpowiedzialność, TN, KUL, Lublin 1982r.

dr Jacek Wojclechowicz

Adiunkt w Zakładzie Pielęgniarstwa Klinicznego i Rehabilitacji Wydziału Pielęgniarskiego AM w Lublinie

Kierownik Zakładu: doc. dr hab. n. med. Anna Panecka

Skarga w dlagnostyce pielęgniarskiej

Diagnostyka jako nauka o metodzie wynajdywania wskazań lekarskich w Polsce sięga połowy XIX wieku. Główni jej przedstawiciele to Tytus Chałubiński /1820-1889/, Zygmunt Kramsztyk /1849-1920/, Edmunt Biernacki /1851-1917/, Felix Bolechowski /1911-1981/. Problematykę diagnozy w widzeniu nauk społecznych rozwinę* A.Pod-górecki /1962/, z punktu widzenia psychologii myślenia J.Koziele-cki /1969/, w pedagogice zajął się S. P.acinowski /1966/. W pielęgniarstwie różnie rzecz ujmując problcmarru diagnozy zajęli się między Innymi S. Poznańska, E. Mazurkiewicz. J.J. Wojciechowiczo-wie, Z. Butrym.

Różnice w ujęciu metody i przedmiotu diagnozy w pielęgniarstwie są wykładnikiem różnic w podejściu teoretycznym i praktycznym do pielęgnowania i konsekwentnie z nich wynikają. “Gdybyśmy chcieli podać definicję analityczną diagnozy, to musielibyśmy powiedzieć że zakres tego pojęcia, nie ogranicza się we współczesnym języku naukowyr do rozpoznawania stanów patologicznych, ale obejmuje wszelkie rozpoznawanie jednostkowych stanów rzeczy i ich tendencji rozwojowych" /S. Ziemski, 1973/.

Rozpoznawanie jakichkolwiek stanów rzeczy tj. poznawanie rzeczywistości opiera stę przede wszystkim na rozpoznawaniu cech, własności •'rzedmlotów. zdarzeń, sytuacji,osób. w poszczególnych diaq-

nostykach szczegółowych przedmiotem rozpoznawanie su różne cechy - zawsze jednak ważne z punktu widzenia danej dyscypliny teorecy cznej lup praktycznej. Mówiąc inaczej diagnostyki szczegółowe ni medyczna, pedagogiczna, pielęgniarska różnią s\-; hardziej ni2 metodami, przedmiotami, technikami postępowania diagnostvczneoc. Słowo diagnoza opisuje więc dwa aspekty - teoretyczny    rocn

diagnozy oraz praktyczny t j. metodologiczny . metodyczny cp.j-Y.jc cy sposoby dochodzenia do definicji owego stanu rzeczy 0* :gnc-:--tyka medyczna definiuje stan organizmu poprzez Dryzmat ze :i: dla niej najważniejszych to jest objawów, zespołów i jednostek .rp.orębowych. Nit stwierdzeńt«' caxc traktowane jent nadal Kto m» dycynic jako orzeczenie o zdrowiu. tti-at. -.itykn ».•*! m. •:.. zna fi muje się głównie niepowodzeniami szkolnymi ucznia, diagnoza gogiczna staje się podstawą terapii diagnostycznej, w y*sv. .'logii zależnie od 2a;nteresowaó szczegółowych dyscyplin orzokar^ : c sta nie rzeczy jest orzeczeniem o stopniu np. sprawności lnteioktual nej, zaburzeri zachowania, zaburzeri osobowo?.< w Hziee:    o tych

wyróżnia się cechy ważne, istotne, swoiste rozpoznaję s- r* o o jawienie się, a następnie porównuje się i normą i - śln    -

tego zróżnicowania jako nie osiągający r.ow jako normalny, jako normę przekraczający.

A jak wygląda to w pielęgniarstwie?

W pielęgniarstwie jak dotychczas unika się określania przedmiotu pielęgnowania bo przecież "wiadome", żc przedmiotem pracy jest człowiek i to często niestety chory. Następnie wszystko co czyni pielęgniarka wykonując zawód jest także przedmiotem pielęgnowania a więc w równej mierze czyszczenie szafki aptecznej, co mycie pacjenta, pielęgnacja skóry, co przygotowanie do zabiegu. Wszystko co czyni pielęgniarka, szczególnie zaś to co robi z uzasadnienia