polski ubior8

noska. Paski, które trzymały patynkę na stopie, dawały się regulować metalowym kołeczkiem, a na stronie stykającej się ze stopą wystrugano lekkie wklęśnięcie pod piętę. Forma patynck świadczy, że również obuwie, na które je zakładano, było dostosowane odrębnie dla każdej nogi.

Z innych jeszcze zabytków obuwia 1 połowy XV w. zachowały się w Polsce fragmenty butów z cholewą, wykopane na Starym Mieście w Warszawie. Polskie obuwie męskie 2 połowy XV w. jakkolwiek podlegało zmianom mody, nie przybrało za wzorem Zachodu przesadnie wydłużonej formy. W płaskorzeźbach ołtarza Wita Stwosza i na innych zabytkach sztuki występują obok siebie różnej długości trzewiki, a nawet obuwie z szerokimi wygodnymi przodami, przeznaczone dla starszych (rys. 64). Stopy kobiece, narażone w delikatnym obuw^riu na chłód i wilgoć, były chronione skórzanymi niskimi patyn-kami, które miały przybite rzemyki wiązane na podbiciu. Patynki

64. Obuwie z 2 połowy XV w.: a-e - Irzeuiki: wąski, wydłużony, z wypustką na brzegacłi (a), z wyłożeniem, płytki, sznurowany (b), z wyłożeniem wycięty głęboko fc), wycięty z dwoma paskami (d), szeroki z choleu ką zapiętą na sprzączki (e) ; f h - buty: miękki do konnej jazdy (/),

Z miękkimi opadającymi cholewami (g), z opadającą cnoleu<ą (h)