prapol032

Iccki i wschodnią część powiatu pińczowskiego. Ma charakter podobnie mieszany jak grupa rzucewska, powstała bowiem ze skrzyżowania się sznurowców z przedstawicielami kultury amfor kulistych przy słabszym współudziale innych kultur, co znajduje swój wyraz nie tylko w ceramice, lecz i w składzie rasowym ludności. Oprócz form naczyń spoty

kanych także w niektórych innych grupach ceramiki sznurowej (np. amfory- turyńskie, pokrywy cylindryczne tzw. obejmujące, kubki i dzbany uchate o csowatym profilu, puchary doniczkowate, naczynia zasobowe z poziomą listwą karbowaną) jest tu w użyciu kilka typów wyraźnie przejętych z kultury amfor kulistych, np. amfory kujawskie z czterema uchami u nasady szyji i misy z szyjką wygiętą na zewnątrz (tabl. V, 2). Zaznaczają się też w ceramice grupy złockiej oddziaływania innych kultur. Od południowej grapy kultury pucharów lejkowatych przejęła ona ucha półksiężycowate, a od kultury ceramiki promienistej typowe dla niej zdobnictwo. W ornamentyce grupy złockiej odciskom sznura towarzyszą, podobnie jak w grupie rzucewskiej, często ozdoby stemplowe, przejęte z kultury amfor kulistych i występują też podobne ornamenty faliste, sznurowe lub ryle. Narzędzia swe, niewiele różniące się od wyrobów innych grup sznurowców, wykonywała ludność grupy złockiej najczęściej ze sprowadzanego krzemienia pasiastego (krzemionkowskigo, por. str. 42) lub popielatego, biało nakrapianego (świecie-chowskiego). Z obszaru nadbużańskiej ceramiki sznurowej sprowadzała cna pewne narzędzia gotowe (piłki sierpowate i groty oszczepów). Broń sznurowców złockich składała się z czekanów czółenkowatych, rozwiniętych z wzorów śląskich, luku i strzał oraz oszczepów z krzemiennymi grotami kściowatymi. Wśród ozdób zwracają uwagę przedz^:urawioive kły zwierzęce (tabl. V, 6), znane też z grup zachodniopolskiej, śląskiej i ukrahiskiej ceramiki sznurowej . Używano też wisiorków ze skorup ślimaków i muszli przeważnie kopalnych, oraz licznych ozdób bursztynowych, rzadziej zaś nredzianych.

Ludność ceramiki sznurowej złockiej przyięła pod wpływem kultury amfor kulistych tryb życia osiadły i zajmowała się rolnictwem i chowem zwierząt. Hodowała ona bydło dwóch odrębnych ras, m. in. wołu bezrogiego, konie, świnie, owce, kozy i dwa rodzaje psów. Lud kultury amfor kulistych zaszczepił tu też kult zwierząt, rozszerzony jednak z bydła rogatego na inne zwierzęta domowe, jak świadczą odkryte w Złotej groby koni. świń, kóz i psów. Nierzadko grzebano zwierzęta razem z ludźmi, np. w jednym grobie złookim wśród szkieletów różnych zwierząt spoczywały szczątki mniej więcej siedmioletniego dziecka, a przy nim kilka naczyń, w innym zaś grobie pochowany był człowiek dorosły w towarzystwie czterech psów. W tych wypadkach zabito chyba zwierzęta jako ofiary dla zmarłych, żeby towarzyszyły im w życiu pozagrobowym a podobny charakter miały zapewne także inne zbiorowe groby zwierzęce, znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie grobów ludzkich.

Sznurowcy złoccy grzebali zmarłych — podobnie jak reszta sznurowców — zazwyczaj oddzielnie, jednak jamy grobowe wvkładano nieraz kamieniami, w czym wyraża się dalszy wpływ kultury amfor kulistych. Oddziafywamcm tejże kultury tłumaczą się też nieliczne groby podwójne oraz rodzinne, zawierające do ośmiu zwłok, a tak samo zwyczaj urządzania

57