R Tiekieli Przyszli�rbarzyńcy

Mirosław Tarasewicz

KONIEC KWIETNIA AUTOBUS 173

Niepokój, garść rozwichrzonych wątpień. Czy tak?    ;;

Ta smutna kobieta którą potrącam w tramwaju,

mimowolnie opiera rękę na wypukłości brzucha.    i

A druga - tak samo krucha z delikatnym papilarium    <

błękitnych dorzeczy krwi - łączy ciało z ruchem,    i

ciepło z żelazem. Łączy nas. Jej granatowa sukienka rośnie w oddechu ich dwojga,

niewidzialnej odnóżce potężniejącego żyda,    >

co zostawia na szybie wilgotny ślad. Jest    >i

parno, duszno, dasno jak w konserwie, zapach    »S

potu i perfum kwitnie razem z wiosną.    »

na przystanku zatrzymałem jej wzrok, głęboki,    i

mokry przestwór. To nie do wiary - pomyślałem -    i

jak wiele mieści się w czymś tak małym -i jak mało mieści się w tak wielkim pytaniu.

Ulotne, Ważne, Zapomniani l j

Szczególnie rano nadzieja. W soczystych    J

ziarnach potu, zakłopotana, bezradnie    i

przederająca oczy. Jest jaka jest. Jej depło

z antymaterii i śliny, tchórzliwie drga    l

na ostrzu krtani, gdzie połyskuje przedęty

grzechem owoc. Iskrzy się pieszczotą    )|

rozpalone, dalekie, moje ciało

Ulotne, Ważne, Zapomniane

Ulotne, Ważne, Zapomniane

Jakieś lotnisko w Europie, może Lizbona Rzym, Wiedeń. Śliski połysk betonu, huk rozgrzanych maszyn. Wychodzimy wykończeni pogodą, za nami setki mil, siedem gór i rzek. To za dużo by wracać.

Robert Tekieli

piszę ołówkiem krótko wy

raźnie wyraź

nie

boję się długo pisów i piór

wiecznych    ------

‘Nibyt

niemi

Ikną

Nibyt

ł

br'

niemy niemi nie my przez kał

uże w k raj rad

o sny

Nibyt

PRZYSZLI BARBARZYŃCY

w końcu jesteś my (ja kimś)

rozwiązaniem

Nibyt

NUMERSBEDEM

Oli

znów śpi och!

Nibyt

207