R Tiekieli Przyszli�rbarzyńcy

Mirosław Tarasewicz

KONIEC KWIETNIA AUTOBUS 173

Niepokój, garść rozwichrzonych wątpień. Czy tak?

Ta smutna kobieta którą potrącam w tramwaju, mimowolnie opiera rękę na wypukłości brzucha.

A druga - tak samo krucha z delikatnym papilarium błękitnych dorzeczy krwi - łączy ciało z ruchem, ciepło z żelazem. Łączy nas. Jej granatowa sukienka rośnie w oddechu ich dwojga, niewidzialnej odnóżce potężniejącego życia, co zostawia na szybie wilgotny ślad. Jest parno, duszno, ciasno jak w konserwie, zapach potu i perfum kwitnie razem z wiosną, na przystanku zatrzymałem jej wzrok, głęboki, mokry przestwór. To nie do wiary - pomyślałem -jak wiele mieści się w czymś tak małym -i jak mało mieści się w tak wielkim pytaniu.

Ulotne, Ważne, Zapomniani

■ł*H*»J*

Szczególnie rano nadzieja. W soczystych ziarnach potu, zakłopotana, bezradnie przecierająca oczy. Jest jaka jest. Jej ciepło z antymaterii i śliny, tchórzliwie drga na ostrzu krtani, gdzie połyskuje przecięty grzechem owoc. Iskrzy się pieszczotą rozpalone, dalekie, moje ciało

Ulotne, Ważne, Zapomniane

***

Jakieś lotnisko w Europie, może Lizbona Rzym, Wiedeń. Śliski połysk betonu, huk rozgrzanych maszyn. Wychodzimy wykończeni pogodą, za nami setki mil, siedem gór i rzek. To za dużo by wracać.

Ulotne, Ważne, Zapomniane

Robert Tekieli

piszę ołówkiem krotko wy

raźnie wyraź

nie

boję się długo pisów i piór wiecznych

niemi

lkną

Nibyt

br ‘

niemy niemi nie my przez kał

uże w k raj rad

o sny

Nibyt

PRZYSZLI BARBARZYŃCY

w końcu jesteś my (ja kimś)

rozwiązaniem NUMER SIEDEM

Oli

znów śpi och!

Nibyt

Nibfi

207