skanuj0030 4

Próba ścisła rozciągania metali 29

Ponieważ lusterko obraca się o kąt a, całkowity kąt padania i odbicia wy-bnsi 2a. Obserwując przez lunetę skalę na liniale, zauważymy jej przyrost zde-feiowany jako S, stąd:

S = L-tg2cc,

sdzie L jest to odległość lusterka od skali liniału.

Jeśli kąty są małe, można przyjąć, że sina W a oraz tg 2a ~ 2a, co daje na-sKpujące związki:

Al = h • a,

S = L • 2a,

redukując kąt a z powyższego układu równań, otrzymujemy:

Al =

h-S

2L stąd odkształcenie względne próbki wynosi:

_ Al _ h-S ^£~ 1 ~ 2-1L

Jak wcześniej wspomniano, w celu wyeliminowania błędu odczytu na skutek ewentualnego zginania próbki układ pomiarowy jest zdwojony. Odczytuje się dwie wartości S: Si i S2. Stąd końcowy wzór na wyznaczenie e wynosi:

_c. h-(S₁₊S₂)

4-1L    ’

gdzie Si i S2 są odczytami z dwóch lunet.

Zastosowany w laboratorium ekstensometr Martensa ma następujące parametry techniczne: h = 4,567 mm, L = 1141,75 mm, 1 = 100 mm. Wzór na obliczanie odkształcenia względnego jest następujący:

_e-    _(Sl+s₂)₌Ł±fr,

4 ■ 100 1141,75^v    '    10⁵