Z cukrzycą typu 2 wiąże się 2-4-krotny wzrost występowania choroby wieńcowej w odniesieniu do populacji osób nie chorujących na cukrzycę.7,23 Jednak w większości badań nad cukrzycą typu 2 stopień hiperglikemii i okresu trwania klinicznej cukrzycy okazały się słabymi czynnikami ryzyka choroby wieńcowej.23 W cukrzycy typu 2 obserwuje się wiele nieprawidłowości w składzie i stężeniu lipidów i lipoprotein, które mogą przyczyniać się do zwiększonego ryzyka wystąpienia choroby wieńcowej. Chociaż wykazano, że leki obniżające stężenie lipidów mogą korygować niektóre zaburzenia w składzie lipoprotein, to jednak ich wpływ na częstość występowania choroby wieńcowej w tej populacji wymaga dalszej oceny w badaniach klinicznych.24
Insulinooporność, powszechne zjawisko dotyczące około 1/4 całej populacji, występuje przypuszczalnie u wszystkich pacjentów z cukrzycą typu 225 i wywiera wpływ na różne tkanki organizmu (Rysunek 3).22
Przyjmuje się, że insulinooporność, poza swoim wpływem na homeostazę glukozy, ma ścisły związek z szeregiem zaburzeń metabolicznych zwiększających ryzyko chorób sercowo-naczyniowych. Zaburzenia te zostały zebrane pod nazwą zespołu oporności na insulinę (Rysunek 4).23,25
Insulinooporność to przypuszczalnie największe zagrożenie zdrowotne, przed którym staniemy w trzecim tysiącleciu26
Poprzez wpływ na insulinooporność, główny czynnik zespołu oporności na insulinę, nowe leki stosowane w leczeniu cukrzycy typu 2 mogą mieć nie tylko zdolność poprawy profilu glikemii, lecz także mogą zmniejszać częstość występowania wtórnych powikłań cukrzycy, w tym chorób sercowo-naczyniowych.
Choroba dużych naczyń jest przyczyną zgonu 3/4 osób chorych na cukrzycę typu 27
Rysunek 4: Insulinooporność, nasilając wpływ czynników ryzyka choroby wieńcowej na serce, tworzy zespół oporności na insulinę27
Oryginalna hipoteza Reavena z 1988 roku Rozwinięcia