Skan0

peptydowych z jonami Cu'². Barwa tych połączeń zależy od stężenia soli miedziowej w roztworze i od budowy związku, w którym występuje koordynacyjnie związana miedź.

Reakcja ksantoproteinowa

Reakcje tę dają białka zawierające aminokwasy aromatyczne.

Służy do wykrywania białek mających w swej budowie aminokwasy aromatyczne. Aminokwasów aromatycznych pod wpływem kwasu azotowego (V), aminokwasy aromatyczne dają nitrowe pochodne o barwie żółtej przechodzącej po zalkalizowaniu roztworu w pomarańczową.

Reakcja ninhydrynowa

Reakcja ta jest charakterystyczna dla wszystkich aminokwasów oraz białek posiadających wolne grupy -NH2.

Pod wpływem ninhydryny zachodzi oksydacyjna deaminacja aminokwasu do aldehydu uboższego o 1 atom węgla wyjściowego aminokwasu z jednoczesnym wydzielaniem amoniaku i dwutlenku węgla. Ninhydryna ulega redukcji i łączy się z cząsteczką amoniaku i drugą cząsteczką ninhydryny dając barwny związek.

Intensywność barwy jest proporcjonalna do zawartości wolnych grup a - aminowych w próbie. Ta reakcja stanowi podstawę do ilościowego oznaczania aminokwasów.

Reakcja Liebermana - wykrywanie składnika węglowodanowego w białku

Niektóre białka złożone (glikoproeiny, nukleoproteiny, i inne) obok części polipeptydowej zawierają składnik węglowodanowy. Takie białka w obecności stężonego kwasu siarkowego, solnego i fenolu dają charakterystyczne dla węglowodanów zabarwienia. W wyniku odwodnienia monosacharydów przez stężone kwasy z pentoz powstaje furfural, a z heksoz -hydroksymetylofurfural, a te z kolei z fenoalami daja barwne połączenia. Reakcja Libermana wykazuje obecność części węglowodanowej w białku. Powstały z węglowodanu pod działaniem stężonego HC1 furfural ( względnie jego pochodna) dają fiołkowe zabarwienie z fenolami i jego pochodnymi, np. tyrozyną, utworzonymi przez równoczesną hydrolizę białka.

Reakcje strącenia białek

Wysałanie białek oraz rozpuszczalność białek w rozpuszczalnikach organicznych

Wysalanie jest procesem odwrotnej koagulacji białek, zachodzącym pod wpływem stężonych roztworów obojętnych soli. Do wysalania białek stosuje się sole łatwo rozpuszczalne, których jony ulegają silnej hydratacji, np. NaCl, KC1, Na2SC>4. Mechanizm wysalania polega na odciąganiu cząsteczek wody hydratacyjnej otaczających hydrofilowe cząsteczki białka przez jony wprowadzonej soli. Cząsteczki białek pozbawione „płaszcza wodnego” zbijaja się w wieksze agregaty i ulegaja wytraceniu. Wysalanie jest procesem w pełni odwracalnym. Proces wysalania wykorzystywany jest w praktyce do frakcjonowania białka.

Wytrącanie przy pomocy kationów metali ciężkich

Cząsteczki białek będących w formie anionów tworzą z kationami niektórych metali nie rozpuszczalne połączenia.

Pod wpływem kationów metali ciężkich białka z zolu nieodwracalnie koaguluja w żel. Metale ciężkie powodują utratę ładunku elektrycznego i zmieniają strukturę wtórną białek. Otrzymane osady białek nie rozpuszczają się w wodzie, ani w słabych roztworach soli. Białczany otrzymane przy strącaniu białek przy pomocy FeCb, CUSO4 rozpuszczają się w nadmiarze rozpuszczalnika. Zjawisko to można wyjaśnić adsorpcją nadmiaru jonów metali i zmianą ładunku kompleku białkowego, w rezultacie czego przechodzi on do roztworu. Takie

5