strona (87)

Klasa 2. Deformacja kręgosłupa i klatki piersiowej, boczne skrzywienia kręgosłupa III i IV stopnia, utrwalone.

Klasa 3. Zwichnięcia i usztywnienia

stawu biodrowego.

Klasa 4. Usztywnienia stawu kolanowego.

Klasa 5. Jednostronne skrócenie kończyny dolnej powyżej 5 cm.

Zawody sportowe inwalidów rozgrywane są najczęściej w popularnych dyscyplinach sportowych, do których zalicza się:

1)    koszykówkę na wózkach,

2)    lekkoatletykę: wyścigi na wózkach, rzuty oszczepem, dyskiem i kulą.

3)    tenis stołowy,

4)    podnoszenie ciężarów —• wyciskanie z ławy w leżeniu tyłem,

5)    slalom na wózkach: rodzaj testu sprawdzającego umiejętność jazdy na wózku inwalidzkim,

6)    łucznictwo,

7)    pływanie: style — klasyczny, grzbietowy, dowolny, motylkowy, dystans od 25 m poprzez 50 do 100; start z wody.

8)    szermierkę: floret, szpada, szabla,

9)    pięciobój: dysk, oszczep, kula, pływanie i łucznictwo,

10)    dartchery: strzelanie z łuku rzutkami do celu,

11)    bowling: rodzaj gry w kręgle,

12)    snooker: rodzaj gry bilardowej.

Poza wymienionymi popularnymi dyscyplinami sportu należy propagować i prowadzić inne dyscypliny w zależności od rodzaju kalectwa, upodobań inwalidów i warunków terenowych. Do szczególnie polecanych zaliczyć trzeba różne formy turystyki (piesza, rowerowa, narciarska, kajakowa).

Rozwój ruchu sportowego inwalidów nie dokonał się od razu. Stopniowo wprowadzane zmiany dotyczyły bardziej precyzyjnego podziału na klasy i grupy sprawnościowe, doboru odpowiednich dyscyplin i adaptacji przepisów. Jedną z podstawowych zasad regulaminu jest konieczność startu inwalidów na wózku poza sytuacjami, w których uniemożliwia to rodzaj sprzętu sportowego czy środowisko. Zasada ta w znacznym stopniu wyrównuje warunki startu i przyczynia się do podniesienia współczynnika bezpieczeństwa wykonywanej próby. Dodatkowo ogranicza możliwości wystąpienia przeciążeń aparatu ruchu, co mogłoby się uwydatnić, np. w pozycjach stojących. W ujęciu przepisów wózki stanowią „nieodłączne wyposażenie uczestnika zawodów".

W przepisach wyróżnia się część podstawową i specjalną. Podstawowa mówi o normach współzawodnictwa, zasadach porównywania wyników, wymiarach i ciężarze sprzętu sportowego, zasadach dyscypliny sportowej czy sędziowania. Część specjalna określa zmiany reguł technicznych mające umożliwić uprawianie danej dyscypliny sportu inwalidom.

Uprawianie sportu nie jest dostępne dla wszystkich inwalidów-chroników. Są schorzenia, które uniemożliwiają uczestnictwo w tych niewątpliwie wartościowych i atrakcyjnych ćwiczeniach. W takich wypadkach należy je zastępować ukierunkowaną działalnością o charakterze rekreacyjnym i relaksacyjnym. Szeroko pojęty ruch dysponuje ogromnym bogactwem środków, więc przy wnikliwej indywidualnej ocenie stanu zdrowia i pod ścisłą kontrolą lekarską można wprowadzić takie jego formy, które będą miały pozytywny wpływ psychoterapeutyczny.

METODY KINEZYTERAPEUTYCZNE

Metody kinezyterapeutyczne powstawały i powstają w wyniku chęci przeciwdziałania ujemnym skutkom wywołanym zmianami patologicznymi związanymi z jakąś jednostką chorobową, albo gTupą jednostek chorobowych o podobnym przebiegu, rokowaniu i etiologii. Dwie z nich (metoda Kabata i Bo-bathów) ze względu na duże rozpowszechnienie, dobre efekty lecznicze, jakie za ich pomocą można uzyskać, są przedstawione w dalszej części podręcznika. Trzeba jednak podkreślić, że nie są to metody łatwe w wykonywa-

87