vc

I

noreksja jest chorobą psychiczną i nic ma nic i wspólnego z przemy-kslem mody”, grzmieli •Dolce & Gabbańa. Wtórował im Armani: „To niepotrzebne epatowanie chorym ciałem". I rzeczywiście zdjęcia Isabelle Caro, sfotografowanej przez 01ivieru Toscaniego w pozycji półsiedżą-cej, które zawisły na billboardach w całych Włoszech, budzą najpierw szok i odrazę, a dopiero potem

współczucie. Isabelle wygląda na nich jak szkielet obciągnięty cienką niczym papier skórą. Pokrywa ją łuszczyca i liszaje. Rzadkie włosy spięte do tyłu odsłaniają sterczące kości policzkowe i wielkie błękitne oczy zapadnięte w głębokich oczodołach. We Francji zakazano rozpowszechniania zdjęć nagiej Isabelle. Zaatakowano firmę odzieżową Nolita, która jest inicjatorem i sponsorem kampanii przeciwko anoreksji, zarzucając jej wykorzystywanie chudości do zwiększania sprzedaż)’ swoich produktów. Dostało się także autorowi fotografii Olivicrowi Toscanicrmi. Toscani szokuje już nic po raz pierwszy. Najbardziej kontrowersyjny fotograf świata mody zasłynął zdjęciami do kampanii reklamowych Renet tona. W 1992 roku sfotografował umierającego w szpitalnym łóżku chorego na AIDS, pieszczących się homoseksualistów, zakonnicę całującą księdza, kopulujące konie i białe

dziecko ssące pierś czaro os kobiety. Niektórzy twierdzi tym razem jednak przesadzi zdjęcie przeraźliwie chudej Is; może pogłębić problem ano wsrod kobiet. Przeciwko kam wypowiedziała się nawet F; De Clerq, słynna we Wiosze; karku, od lal lecząca anoreki; De Cl cną twierdzi, że: „D/ic ny, które zobaczą, ze są grubs Isabelle, będę chciały odcluid: jeszcze bardziej”.