Miąższ korzeni może być, zależnie od odmiany, biały lub lekko kremowy, zwarty i jędrny lub luźny i gąbczasty. Skłonność do parcenia i występowania przebarwień miąższu jest również cechą odmianową.
Na jakość miąższu korzeni selera mają wpływ również warunki uprawy. Większe korzenie selera są zazwyczaj gorszej jakości. Najczęściej spotykaną wadą dużych korzeni jest ich parcenie.
Liście pasternaku są duże, wydłużone, pojedynczo nieparzystopierzasto złożone. Korzenie spichrzowe pasternaku są bardzo podobne do korzeni pietruszki. Kształt korzeni jest klinowaty. Ich długość sięga 25 cm. Rdzeń jest stosunkowo szeroki, barwy lekko żółtawej, kora jest biała. Korzeń ma smak pośredni między smakiem korzeni marchwi i pietruszki. Długość okresu wegetacji pasternaku wynosi około 7 miesięcy, a korzeń spichrzowy zaczyna grubieć dopiero po 3 miesiącach od wschodów.
Burak ma palowy system korzeniowy, sięgający do głębokości 2 m i więcej. Liście buraka są długoogonkowe, o blaszce trójkątnej lub owalnej. Ogonki liściowe i nerwy blaszek liściowych są zabarwione na kolor czerwony już w stadium siewki, a blaszki liściowe czerwienieją dopiero z wiekiem. Korzenie spichrzowe buraka powstają u odmian o korzeniu kulistym i kulistospłaszczonym przede wszystkim z części podliś-cieniowej łodygi, natomiast wydłużone korzenie spichrzowe powstają w znacznej części z korzenia właściwego.
Korzenie spichrzowe buraka mogą być w różnym stopniu zagłębione w ziemi. Część korzenia, wystająca nad powierzchnię ziemi, jest pokryta tkanką korkową. Budowa anatomiczna korzenia spichrzowego buraka różni się od budowy korzeni pozostałych warzyw korzeniowych występowaniem kilku pierścieni tkanki twórczej. Dzięki temu na przekroju poprzecznym korzenia buraka koncentrycznie ułożone pierścienie tkanki przewodzącej (naczyniowo-sitowej) występują na przemian z pierścieniami tkanki miękiszowej. Pierścienie miękiszu są zabarwione ciemniej niż pierścienie tkanki przewodzącej. Czerwone zabarwienie buraka powoduje barwnik antocyjanowy zwany betaniną.
49