WIELKA UCZTA 1

Zawiedziony sługa udał się do trzeciego domu. - Dopiero co się ożeniłem - oświadczył gospodarz, promieniejąc radością. - Twój pan mnie zrozumie.

Zaproszeni wymawiali się jeden po drugim. Nikt nie chciał dotrzymać danej wcześniej obietnicy. Sługa powrócił smutny do pana.

Gdy pan dowiedział się, co się stało, wpadł w wielki gniew.

-Jest jeszcze wielu takich, którzy poczują się zaszczyceni moim zaproszeniem - powiedział do sługi.

-    Idź i zaproś ich. Szukaj w biednych zaułkach i przyprowadź mi tutaj wszystkich ubogich i głodnych.

Sługa powrócił po niedługim czasie, prowadząc korowód wychudzonych, obdartych postaci. Dookoła podskakiwały umorusane dzieci. Starsi kuśtykali na ostatku. Pan usadził wszystkich przy stole. Okazało się jednak, że są jeszcze wolne miejsca.

- Chcę, żeby wszystkie miejsca były zajęte - powiedział pan do sługi. - Idź na pola i sprowadź wędrowców i włóczęgów. Wtedy będzie pełno przy moim stole. Przez jego dobrotliwą twarz przebiegł cień smutku. - Nie posili się natomiast na tej uczcie żaden z tych, których zaprosiłem pierwszych

-    powiedział.

Jezus skończył mówić, a przy stole zapadła nieznośna cisza. Czy naprawdę chciał dać do zrozumienia, że na ucztę w królestwie Bożym nie muszą trafić przyzwoici, religijni ludzie?

Czy ich miejsca zajmą ci, na których oni patrzą z wyższością?