wyjście4

U8	POZNA C
\c w owej pośredniości p0w względem kapłaństwa Te °' słowa: „Synem moim jesf°i i wieki według porządku flE JEZUSA CHRYSTUSA ołanie w znaczeniu potoczny^ — mimo iż cały *lud nie m0, atna jednostka i nie może tak postępuje z Izraelem tak jak emawia do ludzi poprzez p0_ linąwszy tę różnicę, wynika-ela posiada wszystkie cechy le wszystkim wezwaniem Bo-9 i u Proroków owo wołanie lu” (Pp 4, 1; 5, 1; 6, 4; 9, i; i; 4, 1). Słowa te zobowiązują ą Bóg sam czyni się odpowie-)zwala ludowi liczyć na kogo-i. Ten apel domaga się odpo-I, 24) i całego życia. A to są stkie te rysy odnajduje się w ze Bożym, który zawsze *słu-awdą jest także to, że Nowy iżyciu wyraźnej terminologii 9zus ciągle nawiązuje do misji, nigdzie nie nazywa siebie „po-e. Powołanie zakłada zmianę i przy jego normalnych zaję-enia jest człowiek wezwaniem u, które zna jedynie Bóg, do óż gdy chodzi o Jezusa Chry-wego powołania. Jego *chrzest 9Ś moim Synem” (Mk 1, 11) :ugi, w którym sobie bardzo y powołania: od pierwszych skąd przychodzi i dokąd idzie oójść za Nim, jeśli Jego prze-wskutek powołania, lecz z sa-	rornadza wokół siebie Dwunastu (Mk 3, 13) i sprawia, że inni również sły-!zą analogiczny apel (Mk 10, 21; Łk 9, 59-62); zresztą całe Jego nauczanie w sobie coś z powołania: jest to apel do naśladowania Go na nowej dro-jzej której sekret zna jedynie On sam: „Jeśli kto chce pójść za mną...” (Mt jg/24; por. J 7, 17). A jeśli „wielu jest powołanych, a mało wybranych”, t0 dlatego że wezwanie do Królestwa jest apelem osobistym i każdy może pju się przeciwstawić (Mt 22, 1-14). kościół pierwotny bardzo wcześnie swoje istnienie uznał za wynik powołania- Pierwsze kazanie misyjne Piotra w Jerozolimie jest wezwaniem skierowanym do Izraela, apelem podobnym do tego, który był'przedmiotem nauczania proroków; kazanie to miało również na celu pobudzenie ludzi do podjęcia wysiłków osobistych: „Ratujcie się z tego przewrotnego ^pokolenia!” (Dz 2, 40). W przekonaniu Pawła istnieje rzeczywisty paralelizm pomiędzy nim, *„apostołem z powołania”, a chrześcijanami z Rzymu lub Koryntu, -„świętymi dzięki powołaniu” (Rz 1, 1. 7; 1 Kor 1, ln). Pragnąc pokazać Koryntianom prawdę ich życia, odwołuje się do ich powołania. To przecież on, Paweł, ustanowił społeczność koryncką taką, jaką ona była: „Niewielu tam mędrców według ciała” (1 Kor 1, 26). Aby im podać regułę postępowania W tym świecie, którego postać przemija, zachęcał ich do tego, by każdy trwał )tw takim stanie, w jakim zastało go powołanie” (7, 24). Życie chrześcijanina jest powołaniem, bo jest życiem w *Duchu; bo Duch Święty — to nowy wszechświat; bo Duch Święty „przyłącza się do naszego ducha” (Rz 8, 16). pozwala nam przez to usłyszeć *słowo Ojca i budzi w nas synowską odpowiedź. Ponieważ powołanie chrześcijańskie rodzi się z Ducha Świętego i ponieważ tylko Duch Święty ożywia całe Ciało Chrystusa, istnieje w samym łonie tego jedynego w swym rodzaju powołania „różnorodność darów... *posług... działania”, ale w tej różnorodności ^charyzmatów ostatecznie jest tylko jedno •Ciało i jeden Duch (1 Kor 12, 4-13). Ponieważ zaś Kościół, społeczność powołanych, sam nazywa się Ekklesia, „Powołana”, podobnie jak jest on zresztą i Eklekte, czyli „Wybraną” (2 J 1), zatem wszyscy, którzy słuchają w nim głosu Boga, wszyscy w jego imieniu odpowiadają na to jedyne powołanie skierowane do Kościoła. Kościół słyszy głos Oblubieńca i odpowiada nań słowami: „Przyjdź,” Panie Jezu!” (Ap 22, 20). JG Abraham I — apostołowie II 1 — charyzmaty II 2 — Dawid 1 — imię ST 1; NT 4 — lud A I 1 — łaska IV — małżeństwo NT II — Mojżesz 1 — naśladować — posłannictwo — Piotr (święty) 1 — przeznaczać 2 — prorok A II 1 — słuchać — szukać III — uczeń NT 2 a — wola Boża P — wybranie. POWÓDŹ -> Potop. POWRÓT Czuwać I — pokuta-nawrócenie P — wygnanie II 3. POWŚCIĄGLIWOŚĆ -> Dziewictwo — płeć I.
)ŁANIE CHRZEŚCIJAN	POZNAĆ
vołaniu przez Boga, to w za-ania siebie. Dzięki powołaniu	Poznać Boga — oto pierwszy apel skierowany do serca człowieka. Biblia nie umieszcza tego poznania na płaszczyźnie teoretycznej wiedzy, lecz w kon-