)2

Konspekt do ćwiczeń z neurologii dla studentów Fizjoterapii. Opracowała dr Joanna Stożek

ad. 1. Ćwiczenia oddechowe:

głębokie wdechy i wydechy, wydłużanie wydechu, wspomaganie wydechu przez ucisk dłońmi na dolne łuki żebrowe i powłoki brzuszne, ćw. oddechowe dynamiczne (ze wznosem i opuszczaniem kkg- wspomaganych przez terapeutą), wspomaganie odkrztuszania, przez energiczny ucisk na powłoki brzuszne, zsynchronizowany z akcją odkrztuszania, rozprężanie klatki piersiowej, sprężynowanie. Zabiegi: oklepywanie, pozycje drenażowe, odsysanie, masaż wibracyjny klatki piersiowej

ad.2. Ćwiczenia bierne - każdy staw w porażonych częściach ciała powinien być przećwiczony indywidualnie, w następnej kolejności można stosować ćw. bierne złożone, np. trójzgięcie kd. Ćwiczenia rozpoczynamy od stawów dystalnych, z dociskiem powierzchni stawowych (kompresjąaproksymacją).

Można stosować techniki PNF (np.strech reflex)

Ćwiczenia czynne w I etapie dotyczą mm nie porażonych i rozpoczynamy ich stosowanie po ustąpieniu szoku wywołanego urazem. Początkowo będą to ćwiczenia czynne wolne, później czynne z oporem.

Przy częściowym uszkodzeniu rdzenia:

-    ćw czynne w odciążeniu, wspomagane, samowspomagane, czynne wolne, czynne z oporem, techniki PNF, dla tułowia ćw. synergistyczne

ad.3. Zapobieganie powstawaniu odleżyn (pielęgnacja)

-    układanie chorych na materacach przeciwodleżynowych, pokrytych dobrze naciągniętym prześcieradłem

-    częsta zmiana pozycji (co 2-3 godziny)

-    masowanie, oklepywanie, pocieranie spirytusem, nacieranie lodem, talkowanie okolic najbardziej narażonych na ucisk

-    podkładanie pod guzy piętowe, pośladki, stawy kolanowe, krętarze wielkie kółek odciążających te okolice

-    dbanie o higienę (mycie mydłem i dokładne wycieranie chorego)

II    etap

1.    Pionizacja (stół pionizacyjny)

2.    Ćwiczenia ogólnousprawniające indywidualne lub w grupie (w tym przechodzenie z łóżka na wózek i odwrotnie)

3.    Ćwiczenia samowspomagane

4.    Ćwiczenia równoważne

5.    Ćwiczenia lokomocji (w tym nauka padania i wstawania, parapodium). O sposobie lokomocji chorych decyduje rodzaj i poziom uszkodzenia rdzenia.

6.    Ćwiczenia samoobsługi (w tym posługiwanie się sprzętem ortopedycznym)

7.    Elementy treningu sportowego dla niepełnosprawnych.

8.    Terapia zajęciowa.

9.    Preorientacja zawodowa

III    etap

Ćwiczenia w domu:

0 o działaniu miejscowym- bierne i samowspomagane oraz czynne z oporem kkg wykonywane samodzielnie 0 o działaniu ogólnym - chodzenie w aparatach (w poręczach lub z kulami lub w parapodium) oraz uczestnictwo w zajęciach sportowych niepełnosprawnych

0 przynajmniej raz w roku uczestnictwo w 3 - 4 tygodniowych turnusach rehabilitacyjnych.

Pęcherz neuroaenny.

W okresie wstrząsu rdzeniowego zanika czynność wypieracza moczu, a skurcz zwieracza zewnętrznego uniemożliwia opróżnienie pęcherza. W efekcie dochodzi do zatrzymania moczu na okres od kilku godzin do kilku dni po urazie.

Z chwilą ustąpienia wstrząsu rdzeniowego zaczyna się tzw. automatyzm pęcherzowy (trwa od kilku dni do kilkunastu miesięcy), do chwili powstania tzw. końcowej postaci pęcherza neurogennego.

W okresie trzecim, przewlekłym czynność pęcherza jest już ustalona.

es Uszkodzenia pęcherza powyżej segmentów S₂, S₃ prowadzą do powstania pęcherza automatycznego (rdzeniowego, odruchowego).

Dzieje się tak, ponieważ - mimo wyłączenia kontroli korowej - pozostają sprawne ośrodki odruchowe w odcinku krzyżowym rdzenia.

Oddawanie moczu odbywa się automatycznie. Chorzy zdają sobie sprawę z wypełnienia pęcherza, które odczuwają w postaci charakterystycznych sensacji zlokalizowanych w okolicy krocza i pośladków. Mogą przewidywać zbliżający się moment oddania moczu i stymulować odruch opróżnienia pęcherza przez stosowanie wyuczonych bodźców skórnych, napinanie mm brzucha itd.