skanuj0001 (178)

Konspekt do ćwiczeń z neurologii dla studentów Fizjoterapii. Opracowała dr Joanna Stożek

Móżdżek

Za pośrednictwem móżdżku powstają czynności automatyczne, które są potrzebne w celu przezwyciężenia siły grawitacji i bezwładności.

Móżdżek składa się z dwóch półkul połączonych częścią środkową którą nazywamy robakiem. Robak reguluje zachowanie równowagi. Półkule móżdżku zarządzają ruchami automatycznymi, potrzebnymi do przezwyciężenia siły bezwładności.

Zaburzenia móżdżkowe występują z powodu uszkodzenia:

I.    półkul móżdżku,

II.    robaka.

Zaburzenia móżdżkowe określa się ogólnie jako niezborność, bezład lub ataksję.

Obiawy uszkodzenia półkul móżdżku;

1.    Dysmetria (brak właściwej miary w ruchach)

2.    Asynergia (nieprawidłowe współdziałanie różnych odcinków ciała podczas wykonywania ruchów złożonych)

3.    Zaburzenia koordynacji

4.    Adiadochokineza

5.    Drżenie „zamiarowe” (kinetyczne)

6.    Oczopląs

7.    Zaburzenia mowy: mowa powolna i niewyraźna lub „skandowana”

8.    Obniżenie napięcia mięśni (hipotonia)

9.    Odruchy kolanowe „wahadłowe”

10.    Objaw „odbicia”

Objawem uszkodzenia robaka są (różnego stopnia) zaburzenia równowagi (próba Romberga, Babińskiego)

Chód móżdżkowy: niepewny, na szerokiej podstawie, chwiejny, kroki są nierównej długości, chód traci prawidłowy rytm. Występuje skłonność do zbaczania i padania. W przypadku uszkodzenia robaka chory przeważnie pada do tyłu. W chodzie uwidacznia się „asynergia tułowia”. Chory podczas chodzenia, na skutek zakłóconej koordynacji tułowia i kończyn dolnych, pozostawia tułów w tyle.

W przypadku uszkodzenia półkul móżdżku obserwuje się tendencję do zataczania i padania w stronę uszkodzonej półkuli móżdżku.

Rehabilitacja chorych z uszkodzeniem móżdżku:

1.    Ćwiczenia równoważne (w pozycji leżenia na boku, siedzącej, stojącej)

2.    Ćwiczenia chodu

3.    Ćwiczenia koordynacyjne

4.    Ćwiczenia ruchów celowych

5.    Ćwiczenia ruchów precyzyjnych (np. rozmieszczanie kołków na specjalnie

przygotowanej desce z otworami, ćwiczenia celowania)

6.    Ćwiczenia z oporem (terapeuta nadaje kierunek ruchu, ^napięcia mm

^stabilizacja)

7.    Ćwiczenia z wyimaginowanym oporem

8.    Ćwiczenia Frenkela

9.    Ćwiczenia logopedyczne

Rehabilitacja chorych z uszkodzeniem móżdżku według: KoisterB., Ebelt-Paprotny G.: „Poradnik Fizjoterapeuty ”

> Ćwiczenie poprawiające koordynację ruchów:

->PNF: dynamiczna zwrotność z zatrzymaniem w różnych etapach ruchu, rytmiczna stabilizacja, wyraźna kolejność ruchów przy proksymalnej stabilizacji przez przybliżenie, opór terapeuty lub kontakt z podłożem.

powolne ruchy przeciwko oporowi przy kontakcie wzrokowym (nie przy oczopląsie i podwójnym widzeniu) oraz wsparciu werbalnym, powolne i świadome czynno-bieme prowadzenie ruchu przez terapeutę przy kontakcie wzrokowym i wsparciu werbalnym, najpierw jeden staw jednopłaszczyznowo, a potem wiele stawów w kilku płaszczyznach (PNF: wzorzec ruchowy).

„Kontaktowe” poruszanie się: pacjent podtrzymuje kontakt np.: swoją dłonią z ręką terapeuty i towarzyszy mu przy wszystkich ruchach. Terapeuta może przez intensywność kontaktu i kierunek ruchu ustalać stopień trudności. Nie należy mylić tej techniki z ruchami przeciw oporowi.