DSC0012

f Awarów, które posługiwało się wojownikami słowiańskimi w swych łupieżczych wyprawach przeciwko Bizancjum. Spowodowało to zainteresowanie S migracjami w kierunku północno-zachodnim, wolnym od jarzma awarskiego.

W połowie pierwszego tysiąclecia n.e. terytorium obecnej Polski było w znacznej mierze wyludnione, po opuszczeniu go przez plemiona germańskie, a prz przybyciem Słowian. IN VI w. najprawdopodobniej osadnictwo słowiańskie przesuwa się poza linię górnej Wisły (gdzie zapewne już w V w. dotarli Sk a wenc zachodni odłam wczesnych Słowian) na zachód i północ. Była to ludność głównie rolnicza, stosująca prymitywne wypaleniskowe metody uprawy. Po okresi wielkich wędrówek ludów, czyli od ok. VII w., następował powolny wzrost gospodarczy, wprowadzone zostały stałe uprawy rolne, przybywało osad, zwłasz wzdłuż spławnych rzek i rozwijał się handel, także dalekosiężny. Przy czym eksport obejmował skóry, futra, miód pszczeli, wosk, woły, a zapewne także niewolników. Zaś import obejmował głównie wyroby metalowe, ceramiczne i złotnicze oraz broń.

W okresie wczesnego Średniowiecza do końca IX organizacja ludów słowiańskich ograniczała się jedynie do wspólnot plemiennych i rodowych. Pojawiły się grody, jako siedziby zwierzchniej władzy, naczelników i książąt plemiennych. Skupiali oni obok siebie drużyny wojów, dla celów obronnych, bądź napastnic ściągali daniny od swych podwładnych na budowę umocnień obronnych, zakup broni i utrzymanie grodów z ich dworami. Wśród licznych zorganizowanych wspó noty rodowe zachodnich plemion słowiańskich w IX-X wieku ówcześni kronikarze wyszczególniają na ziemiach polskich następujące plemiona: z/a oszanie, lężanie, Opolanie, Golęszyce, Głubczyce, Chrobaci, Wiślanie, Lędzianie, Bużanie, Wołynianie, Dulębowie, Goplanie, Zeriuani, Wolinianie i yrzyczame. atomiast nazwy plemion: Polanie, Bobrzanie, Trzebowianie, Mazowszanie i Pomorzanie pojawiają się dopiero w XI wieku.