0000050

W odcinku piersiowym kręgosłupa dodatkowym czynnikiem zwiększającym jego stabilność są otaczające go żebra oraz mostek. Najczęściej kręgosłup narażony jest na cztery typy oddziaływań: 1) zgięcie, 2) zgięcie ze skręceniem, 3) wyprost, 4) zgniecenie (kompresja).

Stabilność danego odcinka kręgosłupa zależna jest od stanu tylnego zespołu aparatu więzadłowo-torebkowego oraz od rodzaju uszkodzenia kostnego. Czysty mechanizm zgięciowy rzadko doprowadza do przerwania zespołu więzadeł tylnych. Do ich uszkodzenia dochodzi niemal zawsze przy działaniu dodatkowych czynników powodujących silne skręcenie kręgosłupa, im większy stopień skręcenia, tym większe możliwości przerwania tego zespołu.

W mechanizmie zgięciowym, w przypadkach gdy aparat więzadlowo-torebkowy nie uległ uszkodzeniu, siła oddziaływania przenosi się bezpośrednio na trzon kręgu, który ulega klinowatemu zgnieceniu. Ten typ złamania najczęściej występuje w odcinku piersiowo-lędźwiowym. W odcinku lędźwiowym zespół więzadeł tylnych jest bardzo wytrzymały. Siła powodująca zgięcie, nie mogąc doprowadzić do zerwania więzadeł, przenosi się bezpośrednio na trzon.

Ryc. 38. Schemat uszkodzeń kręgosłupa, a, b — mechanizm zgięciowy, c — zgięcie ze skręceniem, d — złamania eksplozyjne (wg Holdsworth)

Ryc. 39

Ryc. 40

Ryc. 39. Zwichnięcie w przestrzeni L3 — L₄

Ryc. 40. Złamanie ze zwichnięciem z mechanizmu zgię-ciowo-skrętowego

Ryc. 41. Złamanie wybuchowe — eksplozyjne