139

napisl = "Testl"; napisl += "Halo";

}

Naturalnym zachowaniem jest dążenie do użycia operatora przypisania przy inicjalizowaniu wartości jakiegoś obiektu, tak jak we fragmencie „Przed”. Operator przypisania działa na typach wbudowanych, takich jak float lub int. Jeśli chcemy, aby działał z naszymi własnymi klasami, to musimy go przeciążyć, tak jak pokazano we fragmencie „Po”.

Zauważmy, że nieprzeciążenie operatora przypisania sprawia, że kompilator po prostu wykonuje instrukcję memcpy. Jeśli klasa ma jakieś wskaźniki do danych umieszczonych w pamięci, to mogą wystąpić błędy, ponieważ zarówno klasa źródłowa, jak i jej kopia będą miały wskaźniki do tych samych danych. Jeden z egzemplarzy klasy może usunąć wskazywane dane, zaś odwołania w drugim egzemplarzu pozostaną niezmienione. To jest właśnie problem, który może nas zaskoczyć.

Dygresja

W wypadku przeciążenia operatora będzie on działał wówczas, gdy klasa będzie lewym argumentem. Lewy argument oznacza bowiem obiekt, do którego należy operator. Podobnie jest z funkcjami. W instrukcji pcoś—>Bar() oczekuje się, że funkcja Bar jest funkcją składową klasy Coś. Na przykład w klasie Napis możemy wykonać przypisanie:

napisl = "Testl";

Jednakże podanej operacji w klasie Napis wykonać nie można, ponieważ operator przypisania dla typu char * nie może wziąć klasy Napis jako parametru:

char *coś;

coś = napisl;

Przykład: klasa String w pliku String.cpp

Operatory mogą wykonywać więcej działań niż to się wydaje

pisanie szybkiego kodu

Kod źródłowy

class Napis

{

private:

int m_cch;