143

143

Zachowanie powyższej proporcji jest wystarczającym przybliżeniem, pozwalającym na jednoznaczne opisanie rysunkowe prawie wszystkich powierzchni gwintowych, nie ma więc potrzeby ustalać za każdym razem, gdy rysuje się gwint, rzeczywistej wysokości jego zarysu, w przypadku gdy znana jest tylko jego średnica zewnętrzna. Dotyczy to zarówno gwintów o skoku normalnym, jak i drobnozwojowym.

Na rzucie na płaszczyznę prostopadłą do osi gwintu linia cienka obrazująca powierzchnię den bruzd powinna mieć długość około 3/4 okręgu z przerwą w dowolnym miejscu i nie może zaczynać się ani kończyć na liniach śladów płaszczyzn symetrii powierzchni wałka lub otworu (rys. 5.9). Wyjątek stanowi sposób oznaczenia powierzchni den na półwidoku (półrzucie) prostopadłym do osi gwintu. Tutaj linię cienką prowadzi się na długości około 3/4 widocznej części okręgu tak, aby zaczynała się od śladu płaszczyzny symetrii (rys. 5.9a, b).

Omawiany okrąg, a ściślej jego narysowany odcinek, jest wizualizacją dna jednej bruzdy gwintu, która na pewnym łuku jest zawsze zasłonięta przez zwój i stąd niepełna jego długość.

a)

Rys. 5.10. Sposoby przedstawiania zarysu gwintu: a,b) miejscowy przekrój cząstkowy, c) przekrój cząstkowy w powiększonej podziałce