14

w;

©Ppłk Peter Matthews, w owym czasie pilot 1. dywizjonu w Northolt, przebywał we Francji od wybuchu wojny; początek operacji nie był dla niego zaskoczeniem.

- alczący po przeciwnych stro-. . nach i z rozkazami wzajemnego zniszczenia, ale z tym samym poczuciem obowiązku, powietrzni bohaterowie bitwy o Anglię wspominają lalo 1940 roku.

©Porucznik pilot Peter Brothers z 32. dywizjonu myśliwców, biorący udział w walkach na pierwszej linii frontu, późniejszy komodor lotnictwa, CBE DSO DFC, uczynił z latania sens swego życia.

Głównym założeniem uderzenia na niemieckie bombowce i myśliwce było atakowanie przez Hurricany formacji bombowców, a myśliwców osłaniających przez Spitfuy. Jednak nie zawsze dało się tę taktykę zastosować. Albo brakowało Spitfirów kiedy miał miejsce nalot, albo zanim pierwsza grupa zaatakowała bombowce, myśliwce już schodziły w dół i musiałeś ubezpieczać tyły i brać na siebie myśliwce. Taki los zwykle nam przypadał w udziale.

Zmuszeni byliśmy działać w pośpiechu i w ostatniej chwili. Dopóki nie było pewności, że to nalot a nie fałszywy alarm, nie było sensu wysyłać nas w powietrze. Jeśli alarm okazywał się fałszywy, to zanim powtórnie zatankowaliśmy paliwo, nadchodził prawdziwy nalot — właśnie tego kontrola naziemna starała się unikać.

W rezultacie, rozkaz „Start!” wydawano w ostatniej chwili, co zawsze oznaczało niedogodną w sensie wysokości pozycję i konieczność atakowania bombowców od frontu. Zresztą, jak się później okazało, był to najlepszy sposób. Niemieckie bombowce nie miały z przodu karabinów maszynowych — albo raczej niewiele je miało. Można było rozbić formację, a gdy bombowce były rozproszone, dawało to wiele okazji do zestrzelenia pojedynczych maszyn bez narażania się na krzyżowy ogień pozostałych samolotów.    g

■o

Niemcy stosowali formację, która nie J stanowiła bliskiej osłony bombowców, s ale w której myśliwce znajdowały się I wysoko, co zapewniało im uprzywile- £

CC

jowane pozycje w przypadku ataku. Gdy -g atakowałeś bombowce, myśliwce mogły

nurkować do ataku z ogromną szybkoś- 1

Q

9

► Piloci 32. dywizjonu odpoczywają    “

w Hawking. Trzeci od prawej siedzi porucznik |j Peter Brothers; drugi od prawej - Keith g Gillman, którego twarz znali wszyscy    |

Brytyjczycy z plakatów RAF-u.    “ cią. 109-ki mogły nurkować z większą prędkością niż nasze myśliwce i jeśli kontynuowały lot nurkujący, to nie można było nawet marzyć o dogonieniu ich. Myśliwce te miały wtrysk paliwa, co umożliwiało im lot odwrócony, bez przerwania pracy silnika. Natomiast nasze silniki dławiły się jeśli tylko pchnęliśmy drążek do przodu i wchodziliśmy w głęboki lot nurkujący. To z kolei nie pozwalało nam na zwiększenie prędkości. Jedyną rzeczą, jaką mogliśmy zrobić, było wykonanie półbeczki (silnik nie dławił się) . Czasami udawało nam się któregoś dogonić, ale zwykle tylko dlatego, że pilot był niedoświadczony.

Jeden raz zrobiło mi się naprawdę niedobrze, gdy trafiłem pilota siedzącego w kokpicie — a ja jedynie chciałem odstrzelić mu skrzydło. To była sportowa strona walki - wszyscy mieliśmy nadzieję, że pilot wyskoczy i zostanie wzięty do niewoli, a nie że zostanie zabity.

Wycofaliśmy się 18 czerwca, trzy dni po tym, jak zwinęli się Francuzi. Zostawiliśmy Niemcom wszystko — ja: kije golfowe, saksofon, kilka płyt i gramofon. Byliśmy wzywani tak często, że spaliśmy pod skrzydłami naszych samolotów.

Latałem na Hurricanie. W tym czasie lotnictwo myśliwskie miało więcej Hurri-canów niż Spitów. Chodziliśmy spać tuż po zapadnięciu zmroku, próbowaliśmy się trochę zdrzemnąć, a potem znowu...

Najgorsze było czekanie. Siedzieliśmy ze ściśniętymi żołądkami i graliśmy w' pokera. Z ulgą przyjmowaliśmy dzwonek, który podrywał nas na równe nogi.

W ciągu dnia podrywano nas ze trzy, cztery, a nawet pięć razy. W powietrzu byliśmy nie dłużej niż 30 czy 45 minut. Jakoś to znosiliśmy, bo byliśmy młodzi.

Pamiętam jeden z naszych ataków na naprawdę dużą formację 110-ek. Udało nam się wtedy zestrzelić trzy czy cztery maszyny. Nasze Hurricany nie były wprawdzie tak szybkie jak myśliwce niemieckie, ale za to o wiele łatwiejsze do manewrowania, nawet jeśli wolniej się wspinały. Te Hurricany wytrzymywały piekielny ostrzał - mogłeś zostać fatalnie trafiony a mimo to wyjść cało.

Płk Stanisław Skalski, walczył jako pilot w kam-| panii wrześniowej, a następnie iv Wielkiej Brytanii, gdzie rozpoczął służbę w dywizjonie myśliwskim 302, a potem w 501. As lotniczy o najwyższej liczbie zestrzeleń, odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti MUitari

Na początku listopada znalazłem się we Francji razem z grupą lotników, którym udało się przedostać z Rumunii. Zaraz nas rozdzielili — podoficerów do Liest, oficerów do Salon na

A Odznaka 32. dywizjonu, stacjonującego w Biggin Hill w sektorze C grupy 11. dowodzonej przez wicemarszałka lotnictwa Parka.

▼ Dowództwo lotnictwa myśliwskiego wszelkimi sposobami starało się zapobiec uszkadzaniu samolotów podczas nieostrożnego manewrowania na ziemi.

M.T.nułN^fiś; (»'^Urrr"^,‘

73