1

1. WPROWADZENIE

Jednym z podstawowych problemów w procesie recyklingu wyrobów i odpadów polimerowych jest konieczność ich bezbłędnej identyfikacji. Z reguły możliwość ponownego przetwórstwa tworzyw polimerowych determinuje wysoka czystość recyklatów. Najczęściej obecność nawet niewielkiej ilości obcego polimeru w recyklacie powoduje pogorszenie jego właściwości przetwórczych i wytrzymałościowych.

W przypadku niektórych polimerów jak politereftalan etylenu (PET), obecność obcego polimeru np. (polichlorku winylu) (PVC, PCW)) w recyklacie jest niedopuszczalna, ponieważ uniemożliwia jego przetwórstwo.

Powszechność zastosowania oraz różnorodność materiałów polimerowych przyczynia się do trudności na etapie identyfikacji i sortowania odpadów na odpowiednie grupy materiałowe.

Do podstawowych metod identyfikacji tworzyw polimerowych należą:

melojiA '•

-    p \ OCf\\ OT\\0o) CX

- hM    CK bo-f^ pOi

piZeaCOCZ

-    octa n q ^. pne oCt. (oc\ks2\otkca.\nojc t aotipscNSaWa

- o&po\^osc    e.cccoDyękecn. '

-OaP \ ^ ą(05K\p ci

a)    jako metoda podstawowa - próba płomieniowa,

b)    metody uzupełniające:

-    ocena wizualna:

« Barwa

•    Przezroczystość

•    Rodzaj powierzchni

-    ocena podstawowych własności mechanicznych

•    Odkształcalność

•    Odporność na zarysowania

-    ocena odporności na czynniki chemiczne

-    oznaczanie gęstości (metoda hydrostatyczna).

W niektórych przypadkach identyfikacja wymienionymi metodami może okazać się niewystarczająca ze względu na zbliżone co do wartości właściwości tworzyw. Kłopotliwa może okazać się również identyfikacja mieszanin polimerów bądź polimerów z dodatkami modyfikującymi lub z napełniaczami np. w postaci włókien wzmacniających.

W takich przypadkach konieczna jest identyfikacja metodami instrumentalnymi.

2