53
PROPERCJUSZ: ELEGIE, II 16
ELEGIA XVI (II 16)
Pretor, Cyntio, niedawno z Illirii powrócił,
Aby ciebie wzbogacić, aby mnie zasmucić.
Nie mógł życia położyć przy Ceraunii skale?
O, byłbym cię, Neptunie, obdarzył wspaniale!
5 Teraz beze mnie uczta, mimo późnej pory,
Beze mnie przez noc całą drzwi stoją otworem.
Bądź rozsądna, korzystaj, gdy-ć okazja dana,
I strzyż obfite runo głupiego barana!
A gdy już wszystko straci, gdy bogactwa zginą 10 Powiedz, by znów do jakiejś Illirii popłynął!
Cyntia nie o zaszczytach, nie o władzy marzy:
El. II16. Elegia maluje nieszczęście miłosne poety, spowodowane pojawieniem się bogatego rywala. Wrócił z prowincji pewien pretor (poeta pisał o nim już w el. 18, nie uwzględnionej w niniejszym wyborze), który pozyskał Cyntię dzięki swemu bogactwu. Poeta jest obecnie odsunięty, musi bezsilnie patrzeć na to, jak inny zajął jego miejsce. W elegię wpleciona jest - częsta u elegików - tyrada na chciwość kobiet, w zakończeniu wyraża poeta życzenie, by dary dane przez bogatego rywala nie przyniosły kochance korzyści, oraz grozi jej karą bogów za wiarołomstwo.
w. 1 pretor - pretorowie (praetores) byli pierwotnie urzędnikami wyłącznie sądowymi; od 52 r. p.n.e. obejmowali namiestnictwo prowincji dopiero w pięć lat po złożeniu urzędowania w Rzymie; Illiria - górska kraina na wschodnim wybrzeżu Morza Adriatyckiego, obejmująca mniej więcej tereny dzisiejszej Dalmacji, Bośni i Albanii.
w. 3 Ceraunia - wysokie skały na północno-zachodnim wybrzeżu Epiru, bardzo niebezpieczne dla żeglarzy.
w. 4 Neptun - władca mórz; poeta chce powiedzieć, że byłby złożył temu bogu hojne ofiary, gdyby rywal był uległ rozbiciu okrętu jadąc z Illirii do Rzymu.
w. 10 Namiestnictwo prowincji dawało możność szybkiego wzbogacenia się.