22

c)    Bóg mi odmówił tej anielskiej miary.

Bez której ludziom nie zda się poeta;. Gdybym ja posiadł, świat''ubrałbym w czary, A że jej nie mam, jestem wierszokleta.

> i    1

ci)) I płachtę z głowy mu szpitalną zdjęto; i

nożem pośnńertnych .rzeźników czerwoną... Źrennicę trzymał na blask odemkniętą,

ale od braci miał twarz odwróconą. Więceśmy rzekli wiedmom -- by zawarć trumnę - bo to jest nasz brat - ten umarły.

e) Podobnie na twe serce, o poeto miody!

Namiętność często groźne wzbudza niepogody, Lecz gdy podniesiesz bardon, ona-bez twej szkody

Ucieka w zapomnienia pogrążyć się toni I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni,

Z których wieki uplotą ozddbę twych skroni.

f)    On -wojuj e - rok upłynął,

On nie wraca - może zginą! Panno, szkoda młodych lat, O d Książęcia j edzie -swat Książę ucztuje we cłwórżć, A Parnia plącze w komorze.

g). O Melancholio! nimfo, skąd ty rodem?

■Czyś. ty chorobą jest epidemiczną? Skąd przyszłaś do nas? Co ci jest powodem. Że-teraz. aa.węt szlachtę okoliczn ą Zarażasz?. - Nimfo! m twoho przewodem

Ja sam wędró wkę już odbyłem śliczną! I jestem dzisiaj - niech cię porwie trzysta! -Nie Polak - ale istny bajronista.