Rozdział 5. Pedagogika religii 271
sobie właściwych perspektyw poznawczych, a ich przedstawiciele nie utożsamiają się wprost z pedagogiką religii.
Podejście pedagogicznorcligijnc zostaje zasadniczo odzwierciedlone dopiero w trzecim nurcie. W roku 1990 W. Kubik utworzył sekcję pedagogiki religijnej w Wyższej Szkole Filozoficznej Towarzystwa Jezusowego w Krakowie (obecnie Wyższa Szkoła Filozoficzno-Pedagogiczna Ignatianum). co w pewnym sensie oficjalnie zapoczątkowało stosowanie tej nazwy. Istotny wkład do rozwoju dyscypliny i integracji środowiska wniósł Jerzy Bagrowicz. Pedagogikę religii w Polsce reprezentują obecnie m.in. J. Bagrowicz (uniwersytet w Toruniu), Bogusław Milcrski (Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie), Romuald Niparko (uniwersytet w Poznaniu). Cyprian Rogowski (uniwersytet w Olsztynie). Dokonali oni recepcji dorobku europejskiej pedagogiki religii. zwłaszcza tradycji niemieckojęzycznej, wypracowali teoretyczne podstawy edukacji religijnej w różnych środowiskach dydaktycznych w kontekście społeczeństwa pluralistycznego, podjęli refleksję dotyczącą pedagogicznego statusu nauczania religii w szkole czy wychowawczego wymiaru pracy szkoły9. Wymianę myśli w tym zakresie wspomagają czasopisma: ..Paedagogia Christiana” (wydawane od 1997 r. przez J. Bagrowicza), „Roczniki Sekcji Pedagogiki Religijnej” (wydawane od 1998 r. przez W. Kubika) oraz ..Kcryks” (wydawane od 2002 r. w polskiej i niemieckiej wersji językowej przez C. Rogowskiego).
Charakterystycznymi cechami rozwoju pedagogiki religii było rozszerzenie przedmiotu badań z katechezy i nauczania religii uczniów na całość procesów edukacji i socjalizacji religijnej. O ile więc początkowo koncentrowano się głównie na próbach opisu i rozumienia nauczania religii w szkole i Kościele - na jego podstawach teologicznych i filozoficznych, uwarunkowaniach psychorozwojowych i społecznych, na treściach, celach oraz modelach dydaktycznych, o tyle w toku rozwoju, oprócz refleksji nad nauczaniem religii. zaczęto podejmować zagadnienia