30

42

Krzywa na rys. 2.2a wskazuje, żc ilość dobra, z której trzeba zrezygnować w zamian za konkretną ilość drugiego dobra pozostaje stała w miarę wzrostu produkcji. Wypukła krzywa możliwości produkcyjnych (rys. 2.2/;) wskazuje na to, że gdy wzrasta produkcja jednego dobra, trzeba zrezygnować z coraz większej ilości dobra drugiego (lub przy zmniejszaniu produkcji określonego dobra uzyskujemy w zamian coraz to większe ilości innego dobra).

Przemieszczając zasoby z produkcji jednego dobra do produkcji drugiego (lub odwrotnie) dokonujemy swoistej transformacji jednego dobra w drugie, stąd krzywa transformacji. Krzywa ta oddziela dwa zbiory kombinacji: kombinacje osiągalne i kombinacje nieosiągalne przy danej technologii. Wyborów można dokonywać jodynie w ramach kombinacji osiągalnych, które obejmują wszystkie punkty leżące na krzywej i w polu ograniczonym przez tą krzywą i osie współrzędnych.

Jeżeli nie wykorzystujemy wszystkich zasobów, którymi dysponujemy w danym momencie, wówczas wytwarzamy jedynie np. kombinację „G" (zob. rys. 2.2), która jest gorsza od jakiejkolwiek kombinacji leżącej na krzywej AD (oznacza mniejszą produkcję rozpatrywanych dóbr). Z kolei kombinacja „H” jest przy danych zasobach oraz przy danym poziomie wiedzy i techniki - po prostu nieosiągalna. W dłuższym okresie czasu kombinacje nieosiągalne mogą stać się osiągalnymi. Np. postęp techniczno-organizacyjny wprowadzony do produkcji, pozwala przy danych zasobach czynników produkcji - na intensywniejsze ich wykorzystanie, w wyniku czego krzywa możliwości produkcyjnych przesunie się w górę, co obrazuje rys. 2.3. Równoczesne zwiększenie zasobów czynników produkcji i efektywniejsze ich wykorzystanie przy pomocy nowych technologii będą powodować, że granica możliwości produkcyjnych będzie coraz bardziej oddalać się od początku układu współrzędnych.

Rys. 2.3. Krzywa moż.liwości produkcyjnych w dłuższym okresie czasu