3

PIELĘGNACJA CHORYCH Z NIETRZYM ANIEM MOCZU

II. Kryteria postępowania:

1. Pielęgniarka:

1)    W czasie pierwszych dwóch godzin pobytu pacjenta w zakładzie ocenia stan ogólny pacjenta, stan psychiczny, sprawność oraz kontakt z pacjentem. Następnie stopień nietrzymania moczu (ilość moczu oddawanego mimowolnie) i stan skóry w miejscach narażonych na wilgoć, odnotowuje ilość uszkodzeń, ich rozmiar i stopień (dotyczy odleżyn) oraz ich usytuowanie, zapoznaje się z diagnozą lekarską o przyczynie nietrzymania moczu i informacją o dolegliwościach ze strony układu moczowego oraz ewentualnymi zaleceniami lekarskimi. Pielęgniarka stopniuje wysiłkowe nietrzymanie moczu oceniając je na podstawie objawów klinicznych:

I    stopień: nietrzymanie moczu spowodowane nagłym wzrostem ciśnienia w jamie brzusznej (np. w trakcie kaszlu, kichnięcia, podnoszenia ciężkich przedmiotów),

II    stopień: nietrzymanie moczu podczas wykonywania codziennych czynności (chodzenie, zmiana pozycji ciała, przeciętny wysiłek fizyczny),

III    stopień: stały wyciek moczu, niezależnie od pozycji ciała i aktywności ruchowej.

2)    Zbierając wywiad wstępny ustala ilość konsumowanych płynów w ciągu ostatnich 3 dni, zakładając, że:

a)    pacjent z normalną temperaturą ciała powinien przyjąć około 2 litrów dziennie, a ilość moczu oddana w tym czasie powinna wynieść 0,5-1,0 litra (bez podawania środków moczopędnych),

b)    około 25% pacjentów nie potrafi określić ilości konsumowanych płynów, w tych wypadkach pielęgniarka prowadzi obserwację i odnotowuje jej wyniki,

a następnie:

c)    w przypadku niedostatecznej ilości przyjętych płynów, tj. mniej niż 1500 ml w ciągu ostatnich 1-2 dni, bada przyczynę i motywuje pacjenta do przyjmowania większej ilości płynów, zwraca szczególną uwagę na właściwą ilość podawanych płynów,

d)    w przypadku przyjmowania płynów w ilości mniejszej niż 1200 ml, gdy ilość oddawanego moczu jest mniejsza niż 0,5 litra, konsultuje z lekarzem konieczność wprowadzenia nawadniania dożylnego,

e)    jeżeli pacjentowi podaje środki moczopędne, ocenia stan odwodnienia po napięciu tkankowym skóry i ilości spożywanych płynów (napięcie tkankowe skóry jest słabe jeżeli po jej ściśnięciu powstały fałd skórny natychmiast nie opada).

3)    Prowadzi kartę kontroli oddawania moczu w ciągu 2-3 dni z zaznaczeniem jak często są mikcje, jaka jest ich objętość, ile było epizodów mimowolnego oddania moczu, w jakich okolicznościach dochodzi do nietrzymania moczu: kaszel, kichnięcie, śmiech, wysiłek fizyczny, zmiana pozycji ciała, pojawienie się czucia naglącego parcia.

4)    W celu ilościowej oceny nietrzymania moczu u pacjentów nie stosujących sprzętu urologicznego, stosuje test pieluchowy zalecany przez Komitet Standaryzacji ICS:

a)    czas trwania testu 60 minut,

b)    test rozpoczyna się od zważenia podpaski lub pieluchomajtck przed założeniem. Po założeniu pieluchomaj-

tek lub podpaski pacjent powinien w ciągu 15 minut wypić 500 ml wody, herbaty itp.; następnie przez pół godziny wykonywać zwykłe codzienne czynności, np. chodzenie, wchodzenie i schodzenie ze schodów; przez ostatnie 15 minut testu należy zwiększyć aktywność fizyczną pacjenta poprzez:

*    siadanie i wstawanie z krzesła - dziesięć razy,

•    silny kaszel - dziesięć razy,

⁸ podnoszenie niewielkiego przedmiotu z podłogi (np. długopisu) - dziesięć razy,

⁸ mycie rąk w bieżącej wodzie.

Na zakończenie testu należy ponownie zważyć wyjęte pieluchomajtki lub podpaskę i ocenić różnicę ciężaru.

c)    Ocena wyniku testu:

jeżeli różnica wagi pieluchomajtek lub podpaski wynosi:

*    mniej niż 2 g - wynik prawidłowy,

⁸ 2 g -10 g - nietrzymanie moczu lekkiego stopnia,

⁸ 10 g - 50 g - nietrzymanie moczu średniego stopnia,

•    powyżej 50 g - nietrzymanie moczu znacznego stopnia.

5)    Zbierając wywiad kategoryzuje potrzeby chorego w aspekcie możliwości ich realizacji w zakładach Stowarzyszenia.

6)    Opracowuje plan postępowania zgodnie z obowiązującymi w zakładzie standardami, biorąc pod uwagę wszystkie dolegliwości jakie chory odczuwa oraz zalecenia zawarte w kartach informacyjnych czy dokumentacji medycznej jaką chory posiada, w przypadku jej braku należy nawiązać kontakt z przychodnią rejonową pacjenta bądź wskazanym przez niego lekarzem w celu ustalenia diagnozy i kontynuacji leczenia czy rehabilitacji.

PORADNIK DLA PIELĘGNIAREK

setm

25