3 (142)

sprężony w niej izentropowo do ciśnienia skraplania (punkt 2). Oddając do otoczenia strumień depta, nazywany wydajnością cieplną skraplacza, para przegrzana czynnika ulega isobarycznemu schłodzeniu do stanu pary nasyconej suchej, następnie skrapla się pod stałym ciśnieniem i w stałej temperaturze oraz zostaje izobaiycznie dochłodzona (punkt 3). Skroplmy zdławione izentalpowo w zaworze dławiącym (termostatycznym zaworze rozprężnym) do ciśnienia parowania docierają do parownika, zamykając cykl przemian (punkt 4). Przykładowe rozwiązanie sprężarkowej chłodziarki parowej przedstawia rysunek 3.

Rysunek 3. Schemat ideowy przykładowego rozwiązania chłodziarki sprężarkowe): 1 - sprężarka tłokowa, 2 — skraplacz, 3 - zbiornik płynu chłodniczego, 4 - parownik, 5 - zawór dławiący (termostatyczny zawór rozprężny)

Dla obiegu chłodniczego Lindego można wyznaczyć następujące wielkości charakterystyczne:

Qo ~ wydajność (moc) chłodnicza, czyli strumień ciepła odbierany ze środowiska chłodzonego [W]

Qo

Qk “ wydajność (moc) cieplna skraplacza, czyli strumień ciepła oddawany do otoczenia (kW]

Q_k^q_km

97