20 (68)

Stratrf icsne porytjr

M

PnatAtawK** to mratnuarti.t nit ttyczrrfmfę to OCZjntmtcif zagadnień, . to(?t uk.it* *rry%t)Kxnęfn ant charuktayityki truystkuh dtmaUćw JJUKZzjc)*}, _i/t>' | utamęp/rrykłaJ*. (JA 130)

ProbUmatyka to uymaga jtdrtaJt kottjnycb jtltdióm i to na szrrsryt_n „

Prpł>inttMtyn* m “'/"'"a"

fiok me wykerpam, - yrnukt*. O**    «*,« epostrrzezma „a_)ą ,_ir>, I

z/4r    ~%yht‘/i*^mulau'^{m mmy}‘ i* .. I

ZiZrcc,*' nr*"«to «""+^

v funkcji finalnej teks,u występuj, komentarze o charaktery I retorycznym. Jest to decyzja naJawcy, który chce osiągnąć swó, I cel. Mamy tu również mechanizmy ukierunkowywania odbiorcy I Nadawca przestrzega odbiorcę przed szerokim zastosowaniem da. I nych badań, ogranicza rozwiązania przedstawione w artykule, oda_u. I torsko kwalifikuje swój tekst. Ta strategiczna lokalizacja wypowiedz, I pomniejszających bądź ubezpieczających efekty badań naukowych jest nakierowana na odbiorcę. To rodzaj „wentylu bezpieczeństwa" I przed oceną i wartościowaniem komunikatu naukowego.

Przez długi czas utrzymywał się stereotyp myślenia o stylu naukowym, który zakładał obiektywność i swoistą bezosobowość te,, | rodzaju komunikacji międzyludzkiej. Te cechy wynikały z natury przedmiotu podlegającego opisowi, a także z samego charakteru metody naukowej. W imię prawdy i wiedzy autor ukrywał swoje su-biektywne oceny, a wzorował się na uznanych autorytetach. Wraz z traktowaniem stylu naukowego jako stylu komunikacyjnego zmie nia się stosowanie kategorii osoby.

(I7J

/ osoba -JA i MY:

Pr^gnf w tym szkicu przzdedzidpoetyckie kreacje W^/ ujfaach nazwijmy to tradycyjnych (...)

*** ^te^^itu’ ** wytwory języka i zjawiska podobne milera do

bowe- przymu'*-    ^nau^owcy wykorzystują formy bczoso-

f^tyjmujesię, sądzr stę, uzmye się. Użycie formy MY i formy bez-

184