4

-<1-

Pielęgniarka, z uwagi na specyfikę problemów chorego psychicznie, powinna korzystać z zasobów i umiejętności umożliwiających rozwój relacji terapeutycznych z pacjentem poprzez:

-prawidłowo zaplanowany czas na rozmowę z pacjentem, tak aby relacja odbywała się we wcześniej zapowiedzianym terminie i w sposób nieprzerwany

-poprawienie samooceny pacjenta ze względu na problem niskiej samooceny, odrzucenie, brak poczucia sensu swego cierpienia i związanej z tym potrzeby uzyskiwania pomocy w relacjach terapeutycznych -umiejętność doceniania i podkreślania wartości pacjenta

-zaufanie pacjenta do pielęgniarki, pozwalające na otwarcie się i przekazywanie nawet najbardziej intymnych informacj i

-umiejętność zachęcania pacjenta do wspierania samego siebie i wykorzystywania w tym celu swoich zasobów    j

-odpowiednio dobrane tempo rozmowy z pacjentem w zależności od jego stanu psychicznego, alby m<0c efektywnie pomagać mu w rozwiązywaniu problemów

-logiczne i konsekwentne prowadzenie rozmowy, gdyż z uwagi na różne stany psychiczne pacjenta, mogą wystąpić u niego utrudnienia w koncentracji, jasności myślenia i wypowiedzi -umiejętności empatyczne, pozwalające na rozumienie i udzielenie pomocy

-umiejętność dawania pacjentowi nadziei, ukierunkowanej na możliwości dokonywania się pozytywnych zmian w jego przyszłych zmian w jego przyszłym stanie psychicznym.

Prawidłowe komunikowanie terapeutyczne z pacjentem psychiatrycznym cechują następujące uwarunkowania:

-niepogłębienie i nieutrwalenie zaburzonych sposobów myślenia

-poszanowanie ludzkiej godności pacjenta i jego praw do odmiennego zachowania, będącego cechą tej choroby, z jedynym ograniczeniem: zapewnieniem bezpieczeństwa jemu oraz innym -chęć zbliżenia się do chorego i pokonania dzielącego dystansu

-treść i charakter rozmowy musi być uzależniony od fazy choroby i jej konsekwencji, a także stanu klinicznego pacjenta

Najważniejszymi problemami w komunikowaniu terapeutycznym z pacjentem psychicznym, wynikającymi ze specyfiki jego choroby, są niepokój i lęki, nasilenie, ostre pobudzenie, duża agresywność, niechęć do kontaktu, potrzeba izolacji, niska samoocena, obniżony nastrój, myśli i tendencje samobójcze, zaburzenia spostrzegania i myślenia.

Przedstawione uwarunkowania, możliwości, techniki i problemu komunikowania się pielęgniarki z pacjentem chorym psychicznie, zarówno psychotycznym, jak i niepsychotycznym, bazują na koncepcji widzenia go jako człowieka godnego szacunku, jednak czującego i myślącego inaczej - ale wrażliwego, któremu należy pozostawić tyle swobody i odpowiedzialności, ile zdoła udźwignąć bez szkody dla siebie i innych.

I