BSM Uchnast tif

52 E. UCHNAST — SAMOLECZENIE BIOEMANACYJNYAf SPHZĘZENIEM...

Prawa połowa organizmu unerwiona przez lewą półkule mózgu.

Lewa połowa organizmu unerwiona przez prawą półkule mózgu.

Byc. 11 Ilustracja graficzna — „Schemat przemiennego unerwienia półkul mózgu lewej i prawej połowy organizmu człowieka”. (Wig p. 20,

s. 259 i 297).

kuli oraz obydwie półkule między sobą, głównie przez wspomniane wyżej ciało modzelowate, a także z neuronami pnia mózgu. Mają one w mózgu łączną długość 480 000 km.

Włókna nerwowe (aksony), będące wypustkami neuronów, mają niewielką średnicę — zwykle kilka mikrometrów i posiadają różne długości, wahające się od ułamka milimetra do około 1 metra. Włókna te rzadko występują pojedynczo. Z reguły tworzą one wiązki w nerwie. Nerw może zawierać różną liczbę włókien nerwowych. Na przykład nerw wzrokowy, jeden z najgrubszych w całym układzie nerwowym, zawiera 450 000 włókien.

Neurony łączą się z innymi neuronami poprzez swoje włókna nerwowe, które posiadają na zakończeniach synapsy, przy czym na każdy neuron przypada około 100 000 synaps. Do tego należy dodać, że w trakcie całego żyda człowieka ilość czynnych synaps jest zmienna — część z nichzanika, a część powstaje , tworząc nowe połączenia, wynikające z doświadczeń i wiedzy osobniczej w ciągu życia.

Do jednego neuronu mogą równocześnie nadejść potencjały czynnościowe z ponad 1 000 innych neuronów. Będą to potencjały bądź pobudzające, bądź hamujące, pojedyncze lub grupowane w salwy. Dopiero na synapsach następuje ich selekcja. A jeśli do tego dodamy jeszcze różne skupienia ilościowe neuronów w mózgowiu np.- w niektórych okolicach mózgu na 1 cm® skupionych jest 6 milionów komórek nerwowych, a każda z nich ma połączenia z 60 000 innych neuronów. Połączenia te tworzą złożone układy regulacyjne, skomplikowane pętle, leje hierarchiczne od siebie zależne, w postaci różnych sprzężeń zwrotnych oraz połączeń lokalnych i dalekich, podlegające wzajemnym oddziaływaniom ze strony wielu jeszcze innych rodzajów sprzężeń spoza likładu nerwowego. Dopiero teraz będziemy mieli zbliżony obraz do jakiego, wprost niewyobrażalnego stopnia całość samoregulacji homeostazy organizmu ludzkiego jest skomplikowana i praktycznie poza zasięgiem możliwości laboratoryjnych badań empirycznych, (p. 18, s. 15).

Dodając do wielkości cech charakterystycznych budowy i funkcjonowania mózgu jeszcze jedną, szczególną cechę systemu nerwowego — dużą nadmiarowość, (to znaczy: liczbę elementów i ich połączeń zapewniających określony zapas możliwości, który jest wykorzystywany w szczególnych warunkach) to przekonamy się, że struktury połączeń w urządzeniach elektronicznych są tylko prymitywnym naśladownictwem połączeń systemu nerwowego.

3.2. Ośrodki w mózgu.

Do obecnego stanu wielkości i złożoności działania mózgu człowieka, przyczyniła się nie tylko prosta ewolucja biologiczna, lecz także, jedyna wśród zwierząt, zdolność człowieka do posługiwania się mową.

Już co najmniej od Platona wiadomo było, że mózg jest „narzędziem myślenia”. Od tego czasu utworzono wiele teorii na temat roli i funkcji mózgu, często sprzecznych z sobą. Dopiero odkrycie empiryczne przez Galvaniego elektryczności w organizmie zwierzęcym i ludzkim rozpoczęło w świecie współczesnym dokładne badania naukowe mózgu. Czyniono to zarówno przez jego termo- i chemo- stymulację, jak i elektrostymulację, drażniąc poszczególne pola i rejony kory mózgowej, wywołując w ten sposób określone reakcje ruchowe i czuciowe organizmu. Dzięki tego rodzaju badaniom, trwającym, jak to już poprzednio pisałem, od 1870 r., ustalono nie tylko ogólną budowę anatomiczną mózgowia,