BSM Uchnast tif

18    E. UCHNAST — SAMOLECZENIE BIOEMANACYJNYM SPBZĘZENIEM...

Dlatego kapłani ukrywali tak ściśle przed społeczeństwem prawdę o powyższej wiedzy w swych kołach wtajemniczeń kapłańskich.

Starożytni filozofowie greccy, zmierzając do naukowego, przyrodniczego objaśniania świata, często jeszcze tkwiąc w wielu uogólnieniach abstrakcyjnych (które przyjęli z zamierzchłej przeszłości od kapłanów egipskich (p.4)) nie zawsze dla nich do końca zrozumiałych z powodu niemożliwości pełnej ich weryfikacji instrumentalnej, rozumieli jednak wielkie znaczenie przyrodnicze tej wiedzy z przeszłości dla potomnych, dla praktycznego wykorzystania jej przez nich w przyszłości. W tym zakresie rozumieli także ogromne znaczenie wykorzystywania bioemanacji ciała dla leczenia chorych, albowiem wszyscy oni byli w praktyce również lekarzami — uzdrowicielami i zajmowali się w większym lub mniejszym stopniu naukowymi problemami medycyny i uzdrowiciel-stwa, za co często byli prześladowani przez ówczesne kapłaństwo.

Filozofowie greccy zajmowali się na przykład fundamentalnymi zagadnieniami, jakimi są dla zdrowia problemy zachowania równowagi wewnętrznej organizmu żywego, podstawy objawów zdrowia, dziś ną nowo odkrytej jako homeostazy organizmów ży-

Alkmeon z Krotony, którego działalność przypada na V wiek p.n.e. uważał, że „zdrowie jest harmonijną mieszaniną jakości” czynników wewnętrznych oraz przyczyn zewnętrznych, wpływających na organizm człowieka. Według Alkmeona podstawą zachowania zdrowia jest właśnie równowaga tych przeciwstawnych sobie czynników (wewnętrznych i zewnętrznych). Zachwianie tej równowagi przez dominację jednego czynnika nad drugim jest powodem choroby, „ponieważ działanie jednego z przeciwieństw działa niszcząco na cały organizm”, (p. 5, s. 46). *

Wyżej przedstawiony pogląd Alkmeona z Krotony, obojętnie jakie czynniki przeciwstawne brał pod uwagę (uważał, że głównym takim czynnikiem równowagi jest powietrze), zbieżny, jest bardzo ze współczesnym poglądem na utrzymanie w zdrowiu organizmu, objętym terminem — homeostaza. Założona przez niego główna myśl powstawania przyczyn chorób i sposobu ich leczenia przez wyrównywanie zachwianej homeostazy, przypomina nam zasady i procesy leczenia przy pomocy metody B.S.M., zgodnie z opasaną jej definicją.

Wielki filozof grecki — Demokryt z Abdery (460—370 r. p.n.e.), zajmując się sekcją drobnych zwierząt, w międzyczasie spotkał Hipokratesa (460—-377 r. p.n.e.), przysłanego do niego przez mieszkańców Abdery, którzy uważali, że Demokryt zwariował tnąc zwłoki zwierząt. Na pytanie Hipokratesa „ćo w ogóle robi?”, odpowiedział m. in. następująco: „Ludzie proszą bogów o zdrowie w swych modlitwach, a nie widzą, że sami posiadają w swej dyspozycji środki ku temu”, (p. 5, s. 45).

Obecnie, wskutek odkrycia metody samoleczenia i leczenia Bioemanacyjnym Sprzężeniem z Mózgiem i osiąganych dzięki niej rezultatom leczniczym, mogę śmiało zakładać, iż Demokryt mógł mieć wówczas także na myśli wykorzystywanie bioemanacji dla celów leczniczych. >■

Hipokrates, uznany za ojca medycyny współczesnej, był najprawdopodobniej pod decydującym wpływem wiedzy medycznej uzyskanej od Demokryta. „Hipokrates znał i opisał około 300 sposobów i środków leczniczych, ale myślą przewodnią w jego postępowaniu była chęć pomagania naturze, podtrzyjnywania sił chorego” (p. 5, s. 52). Taką ocenę wystawia Hipokratesowi prof. Bronisław Seyda w cytowanej powyżej jego książce „Dzieje medycyny w zarysie”. Zresztą, oczywisty błąd czyni prof. B. Seyda w tej samej książce, przy interpretacji powszechnych praktyk w Europie uzdrawiania „ręką królewską”, o czym pisze trochę dalej. Na taką właśnie interpretacje słów Demokryta którą przedstawiłem powyżej, oraz wpływu Demokryta na działalność Hipokratesa w medycynie, wskazywałyby podstawowe rady Hipokratesa dla przyszłych lekarzy. Do takich fundamentalnych zasad należy zaliczyć aforyzm: „Natura^ sanat, medicus curat — natura leczy, lekarz czuwa”. Wychodząc właśnie z tej generalnej zasady, Hipokrates w swym innym, znanym i popularnym dziś aforyzmie, ostrzegał lekarzy co do ich roli w leczeniu chorych wobec natury organizmu człowieka: „primum non noceree”, co oznacza: „przynosić korzyści, lecz przede wszystkim nie szkodzić”. A trzeba tu gwoli ścisłości dodać, że świadome niewykorzystywanie w pełni wszystkich znanych sobie możliwości przyjścia z pomocą naturze chorego organizmu, należy zakwalifikować jako szkodzenie choremu;- karalne nawet w polskim prawie karnym (KK art. 144 i 164 § 1).

Dla większej jasności interpretacji myśli Hipokratesa w zakresie leczenia chorych, posłużę się najbardziej skondensowaną charakterystyką jego wkładu naukowego do myśli medycznej i jego głównej zasady postępowania (zasady organicznej), danej przez historyka radzieckiego W.S. Sergiejewa: „Podstawową swą zasadę leczenia sformułował on następująco: należy iść za przyrodą (zasada organiczna) i tylko w wypadku, gdy sama przyroda nie może uzdrowić, uciekać się do bardziej stanowczych środków działania na organizm — do chirurgii” (p. 12, s. 332).

Chcąc rozwinąć myśli Demokryta 4 Hipokratesa, ich następcy, lekarze aleksandryjscy, skierowali swe badania w medycynie w

2*