BSM Uchnast5 tif

72 E. UCHNAST — SAMOLECZENIE BIOEMANACYJNYM SPHZĘZENIE?!..

się potem przekonamy czynić tego nie można) dlatego przy tłuma-' czeniu zachodzących procesów i zjawisk w organizmie, postępując zgodnie z naukowymi zasadami poszukiwania przyczyn i skutków tych procesów, możemy naraj*ie wyjść tylko z dwóch członów bioe- i manacyjnego sprzężenia zwrotnego, które dla nas są bezsporne: wejścia i wyjścia.    /

Do pierwszego członu zaliczyć należy przyczynę wejściową (początkową), którą są bez wątpienia ręce trzymane na puszce mózgowej w określonych pozycjach, uwarunkowanych budową anatomiczną mózgowia, głównie kory mózgowej, ponieważ tylko wówczas osiągać możemy optymalne skutki lecznicze opisywane w tej pracy.

Tyna_członem bioemanacyjnego sprzężenia zwrotnego — wejściem, zajmuję się w drugiej cżęści pracy, w której opiszę sposoby znajdywania na głowie określonych pozycji w celu wywołania określonych skutków leczniczych.

Do drugiego członu bioemanacyjnego sprzężenia zwrotnego — wyjścia, zaliczyć należy osiągane rezultaty lecznicze, jako następstwo trzymania rąk (ciała) na głowie w danej pozycji.

Jeśli chodzi o procesy powodujące cały łańcuch przyczynowo--skutkowy, do których należy zaliczyć wszystkie procesy biologiczne w organizmie człowieka i zwierzęcia, które wywołują określone rezultaty lecznicze w wyniku działania bioemanacyjnego sprzężenia zwrotnego na wejściu i w organizmie, omówiłem je ogólnie, w oparciu o aktualny stan wiedzy, w części pierwszej pracy, usiłując tam rozjaśnić, mówiąc językiem cybernetyków, „czarną skrzynkę”. Czerń ta, dzięki zdobyczom współczesnej nauki, jest już na tyle rozjaśniona, aby osiąganym rezultatom nie przypisywać mocy „czarów” lub ingerencji „sił nadprzyrodzonych”* tak jak to już czyniono w historii, co zarysowałem w rozdziale pierwszym pt. „Rys historyczny”.

W części drugiej przystąpię więc do opisu sposobów znajdowania na powierzchni głowy poszczególnych pozycji w określonych sferach głowy, a następnie omówię zasady stosowania zabiegów, obserwowanych objawów reakcji organizmu, w trakcie i po zabiegach oraz do opisu uzyskiwanych rezultatów leczniczych dzięki zabiegom B.S.M.

4.1. Strefy i pozycje trzymania rąk na puszce mózgowej oraz sposoby ich ustalania.

Działając zgodnie z zasadami określonymi w definicji metody B.S.M., podanej na stronie tytułowej i omówionej w części pierwszej tej pracy, w ęelu osiągnięcia rezultatów leczniczych musimy najpierw ustalić na głowie określoną pozycję ułożenia ręki na powierzchni puszki mózgowej, co wbrew pozorom nie należy do czynności łatwych. W tym celu musimy posłużyć się załączonymi schematami (ryciny nr 14 i 15), które obrazują nam rozmieszczenie ośrodków w korze mózgowej obydwu półkul mózgu.

Dotychczas ustaliłem trzy zasadnicze strefy działania leczniczego na głowie: strefę czuciową, rozmieszczoną nad zakrętem przyśrodkowo tylnym (zaśrodkowym), przebiegającą wzdłuż bruzdy Rolanda w płacie ciemieniowym; strefę skroniowo-środkowo-czołową, rozmieszczoną nad płatami: przedniej części płata skroniowego oraz środkową częścią płata czołowego w okolicach cie-miączka dużego; oraz strefę potyliczną obejmującą ośrodki korowe wzroku.

4.1.1. Strefa czuciowa i ustalone w niej pozycje od 1 do 5.

W celu znalezienia ńa głowie strefy czuciowej i dokładnego ustalenia rozmieszczenia w niej pięciu pozycji układu ręki na puszce móżgowej dla osiągania optymalnych rezultatów leczniczych,-musimy posłużyć się schematami z rycin nr 7 i 8. Na schemacie z ryciny nr 7 zobrazowano schematycznie rozmieszczenie bruzdy Rolanda, patrząc na nią od strony powierzchni całej głowy, a na schemacie z ryciny nr 8 od strony samej kory mózgowej.

Odnalezienie na powierzchni głowy strefy przebiegu bruzdy Rolanda, wraz z rozmieszczonymi przy niej ośrodkami czuciowymi w zakręcie przyśrodkowo tylnym w płacie ciemieniowym, warunkującymi pięć pozycji układu dłoni w tej strefie, możemy dokonać kilkoma sposobami.

Pierwszym sposobem najbardziej dokładnym i pewnym jest odszukanie czubka czuciowego (górnego punktu Rolanda), jako punktu orientacyjnego dla całej strefy czuciowej, rozmieszczonej wzdłuż bruzdy Rolanda, przy pomocy wymiarów centymetrem, najpewniej krawieckim. W tym celu wyszukujemy najpierw czubek czaszki, stanowiący 50% jej obwodu mierzonego w linii strzałkowej, rozdzielającej puszkę mózgową na dwie połowy. Wymiar ten czynimy od punktu rozmieszczonego między brwiami u nasady nosa, przez środek puszki mózgowej, aż do guzowatości potylicznej zewnętrznej czaszki, znajdującej się w linii strzałkowej na końcu puszki mózgowej u nasady kręgosłupa, Tak wymierzony obwód puszki móżgowej dzielimy na pół (50%) i uzyskujemy czubek puszki mózgowej, który stanowi tylko punkt pomocniczy do wymierzenia czubka czuciowego. Do wymiaru punktu stanowiącego czubek czaszki dodajemy w linii strzałkowej 2 cm w stronę części potylicznej (do tyłu głowy), licząc od pkt 1 (0%), znajdu-