CCF20090702108

>

DIALOG: SAMOWIEDZA I BLISKOŚĆ BLIŹNIEGO¹

Wartość, jaką cała plejada filozofów, teologów i moralistów, polityków, a nawet opinia publiczna przywiązują do pojęcia, do praktyki, a w każdym razie do słowa „dialog” -do rozmowy prowadzonej przez ludzi postawionych twarzą w twarz, zwracających się do siebie i wymieniających poglądy oraz obiekcje, pytania i odpowiedzi, świadczy

0    tym, że społeczeństwo zachodnie, być może, w następstwie doświadczeń XX wieku od czasu pierwszej wojny światowej, zaczyna w nowy sposób rozumieć istotę sensowności i duchowości. Toteż wolno dziś mówić o filozofii dialogu i przeciwstawiać ją tradycji jedności Ja lub systemu

1    samowystarczalności, immanencji. Dzieło Martina Bube-ra i Franza Rosenzweiga w Niemczech, Gabriela Marcela we Francji, ich wpływ w świecie - ale także wiele innych znaczących prac sygnowanych mniej sławnymi nazwiskami - uzasadniają takie stanowisko.

1. DUCHOWOŚĆ JAKO WIEDZA I IMMANENCJA

Według tradycyjnej filozofii, źródłem i naturalnym miejscem sensowności oraz istotą ducha jest psychizm pojmowany jako poznanie, zmierzający aż do samowiedzy. Czyż wszystko, co wydarza się w ludzkim psychizmie, wszystko, co się w nim dzieje, nie kończy się samowiedzą? Nawet

1

Francuska wersja studium pt. Dialog napisanego dla encyklopedii Chrtstlicher Glaube in moderner Geselhchąft, wydanej przez Wydawnictwo Herdera w Freiburg--im-Breisgau; w wersji francuskiej wydana przez UInstituto di Studi filosofid, Roma 1980.