CCF20090831121

218 Samowhdza

Przedstawienie siebie jako czystej abstrakcji Sarnowie -dzy polega na pokazaniu siebie jako czystej negacji swej przedmiotowej postaci albo, inaczej mówiąc, na pokazaniu, że nie jest się związanym z żadnym określonym istnieniem, że nic jest się w ogóle związanym z powszechną jednostkowością istnienia, że nie jest się związanym z życiem. Takie przedstawienie siebie jako czystej abstrakcji polega na czynności podwójnej: czynności dokonywanej przez inną samowiedzę i czynności , dokonywanej przez własną samowiedzę. Jako czynność i tej innej (des Anderen) każda ma na celu śmierć drugiej | (des Anderen) ¹. Ale w czynności dokonywanej przez i tę inną samowiedzę zawarte jest także to drugie, mianowicie czynność dokonywana przez własną samowiedzę (das Tun durch stek selbst); jest w niej bowiem zawarte narażenie własnego życia. Stosunek między obydwiema samo wiedzami jest więc taki, że przez walkę na śmierć

i życie one same i nawzajem się aj

Do wałki tej muszą one wystąpić^ ponieważ własną pewność istnienia dla siebie muszą podnieść do godności prawdy, i to zarówno w tej innej samowiedzy, jak i we własnej. I tylko dzięki narażeniu własnego życia można osiągnąć wolność, można osiągnąć potwierdzenie tego, że istotą samowiedzy nie jest byt, nie jest bezpośrednia postać, w jakiej ona występuje, nie jest jej zatopienie

życia, może wprawdzie być uznana za osoh% ², ale nie \ osiąga jprawdy uznania za samoistną samowuedzę. Każda samowiedza, podobnie jak naraża własne życic, musi też dążyć do śmierci drugiej; ta druga nie ma bo-.wiem dla niej większego znaczenia niż ona sama.

Jej własna istota staje przed nią jako to, co inne; wyszła ona poza siebie i musi doprowadzić do zniesienia tego własnego bytu poza sobą. To „inne“ jest świadomością wielostronnie skrępowaną i istniejącą, a samowiedza musi [doprowadzić do tego, by] oglądać swój innobyt jako czysty byt dla siebie, czyli jako absolutną negację.

Ale taką afirmacja poprzez śmierć znosi również fis i prawdę, która wyniknąć stąd miała dla samowiedzy, _; a razem z tyra i jej pewność samej siebie w ogóle. Jak bowiem życie jest naturalnym potwierdzeniem (Position) świadomości, samoistnością bez absolutnej negatyw-ności ³, tak śmierć jest jej naturalną negacją (Negation), negacją bez samoistności, a więc negacją, która nie uzyskuje wymaganego znaczenia wzajemnego uznania ⁴. Dzięki śmierci powstaje wprawdzie pewność, że obie strony narażały życie i że pogardzały życiem własnym i cudzym, ale nie dla tych, którzy z walki tej ‘wyszli zwycięsko⁵. Ci bomem znoszą [poprzez tę śmierć] swóją własną świadomość, założoną w tej

się w sferze życia ■—■ potwierdzenie tego, że w samowiedzy nie jest zawarte nic, co nie byłoby dla niej tylko przemijającym momentem, i że jest ona tylko czystym bytem dla siebie. Jednostka, która nie narażała

1

Negacja przedmiotowej postaci samowiedzy i stanie się bytem dla.siebie okazuje się w tym podwojeniu negacją przedmiotowej postaci drugiej samowiedzy.

2

Za osobę (Person) — w prawnym i abstrakcyjnym znaczę- ; niu tego słowa.

3

Samoistnością, której przysługuje absolutna negatywność, jest dopiero samowiedza, która obraca wszystko w idealność, czyni z rzeczy bezpośrednio danej — myśl.

4

Śmierć jest negacją w sferze rzeczy i nie prowadzi do wzajemnego uznania, do samoistności — jest negacją unicestwiającą.

5

#²»♦ Albowiem zwycięzcy uniemożliwili sobie osiągnięcie celu walki: ] uzyskanie uznania, czyli pewności samego siebie.    j