DSC00195

rzcści* tego. CO definiuje nasze czasy"* Tak w_v • Kozakiewicza sytuuje nas wyraźnie we ^ zainteresowaniach cietenotóą z charakt^^

^l^rrzecznoSdami interpretacypynu. W t»»JS " lanc ciało nie ,est zamkniętą . wy,deal,z££ P⁰¹^,;    wewnętrznej formy, ale jest raczej

ciałem, którego otwory stanowią o tym.* ^C    i o możliwości przekazywania zycu. * ^

*?*; ^V_zu., ^ kontakt z tym. co poza calem. P,^ _nitfZ w^ka/ H ^    wymknięcia się spod kulturo*,

^Zyqa f h v nadal poniekąd hołduje fotocentrycznemj.

kontroli, ^C^5 ,_czncmU wizerunkowi świata. Na_ti. zi^k po/os«a,e projektem - przymiotem marząc,

^fanU5yv nic widziało się świata należycie, jeżeli to. co „Nigdy ni    przedmiotem marzenia - powu-

^ widziało, na r _U/dc czasy mają własne ma-

ssawsi.—

y>

A. Don to, Afitr tlr End of Art. ConUmporary Art and tl* Pak cf History, Princeton 1997.

Rozdział V.

O efemeryczności

.Jesteśmy czasem. Jesteśmy tą słynną parabolą Mrocznego Hcrtklila. Jesteśmy wodą. nie twardym diamentem, tij. któro mija, nie tą. co spoczywa. Jesteśmy rzekii i również tym Grekiem, co sif w rzece przegląda". Jorgc Luls Borgcs

Człowiek zawsze postrzegał siebie jako istotę efemeryczni), jednak owa ofcmeryczność raz mu doskwierała, a raz wpędzała w trwogę lub zgoła odmiennie - napawała nadziej.) na lepsze, i już wieczne, bytowanie. Efc-meryczność, czyli krótkotrwałość, najczęściej jednak traktowana była jako wada, cecha świadcząca o słabości kondycji ludzkiej. Przeciwstawiano ji) porządkowi wiecznemu, stanowiącemu wyraz porządku najdoskonalszego, czyli boskiego. Ludzki) efemeryczność zwykliśmy wiązać i nadal wiążemy przede wszystkim z ludzką cielesnością, co implicite zakłada opozycję dusza/cialo. Warto jednak zauważyć, że opozycja ta w tradycji zachodniej nie występowała zawsze; przykładem niech będzie myśl presokratejska.

Grecja archaiczna obdarowała kulturę zachodnią rozszerzoną koncepcją ciała, które mogło być boskie lub lu-

121